Μία μητέρα θυμάται την πρώτη φορά που το παιδί της αναζήτησε τα τρίδυμα αδέλφια του. Η ιστορία της μας κάνει να αναρωτιόμαστε πώς και πότε θα μιλήσουμε στα παιδιά για την απώλεια των αδελφών τους.
Μία λέξη. Μία μόνο λέξη χρειάστηκε για να με πλημμυρίσουν ξανά οι αναμνήσεις και η θλίψη. Με μία τόσο δα μικρή λέξη επέστρεψα πίσω στην 23η Ιουνίου 2013, τη μέρα που γέννησα τα τρίδυμά μου και τη μέρα που πέθανε το πρώτο μου παιδί.
Το μοναδικό από τα τρίδυμά μας που επέζησε, η Πέιτον, έχει ιδιαίτερη ρουτίνα προτού πέσει για ύπνο το βράδυ, που περιλαμβάνει το να χαιρετίσει τον αδελφό και την αδελφή της. Πάνω από την αλλαξιέρα της κρέμονται 3 διάφανα κουτιά, ένα για καθένα από τα τρίδυμα. Μέσα υπάρχουν φωτογραφίες και άλλα αναμνηστικά από το νοσοκομείο των 22 εβδομάδων πρόωρων μωρών μας. Στην Πέιτον αρέσει πολύ να τα κοιτάζει και συχνά λέει «Γεια σου, Άμπυ», «Γεια σου, Πάρκερ». Αλλά εκείνη η νύχτα ήταν διαφορετική. Η Πέιτον χαιρέτησε την Άμπυ και μετά κοίταξε πιο κοντά τη φωτογραφία. Και τότε με τη φωνούλα της φώναξε «Ξύπνα!».