Ήταν Μάιος του 2015 όταν μάθαμε ότι ήμουν έγκυος στο πρώτο μου μωρό. Και εγώ και ο άντρας μου πέταξαμε από τη χαρά μας, το θέλαμε αυτό το μωρό. Οι πρώτοι 3 μήνες πέρασαν δύσκολα λόγω αδιαθεσίας, όμως η χαρά μου ήταν εκεί, ο τέταρτος μήνας ίσως ο πιο τέλειος μήνας της εγκυμοσύνης μου, όνειρα, αγορές για την πριγκίπισσα που θα ερχόταν και… ξαφνικά στην 24 εβδομάδα όλα γκρεμίστηκαν.
Ένα βήμα πιο κοντά στην εύρεση των αιτίων της προωρότητας μάς φέρνει μια νέα έρευνα που διεξήχθη στις ΗΠΑ. Συγκεκριμένα, μία διεθνής ομάδα ερευνητών εντόπισε τα 6 γονίδια που επηρεάζουν τη διάρκεια της κύησης και τις παραλλαγές τριών από αυτά που μπορούν να οδηγήσουν σε πρόωρο τοκετό. Η έρευνα, που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό «The New England Journal of Medicine», αποτελεί μια συναρπαστική ανακάλυψη κυρίως επειδή τα αποτελέσματά της μπορούν να έχουν πρακτική εφαρμογή. Βλέπετε, ένα από τα έξι γονίδια που εμπλέκονται, μας δείχνει τον δρόμο για να εμποδίσουμε τις πρόωρες γεννήσεις οι οποίες φτάνουν σε ποσοστό 10% παγκοσμίως.
MOMents | work in progress
Να συστηθώ.
Εμμανουέλα.
Πάντα ήθελα να πιστεύω πως είμαι η Emmanuela αυτή.
Ένας μεγάλος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών
που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον ήλιο
και ανακαλύφθηκε το 1905 από τον Γερμανό αστρονόμο Paul Götz,
στη Χαϊδελβέργη.
Η αλήθεια όμως είναι πως είμαι η Εμμανουέλα αυτή.
Φωτο.γραφέας |
Αφηγήτρια ιστοριών |
Μαμά τριών πλασμάτων
(του Κωνσταντίνου/ 8, της Μαργκώ /2, του σκύλου μας Μιλού /4)|
Σύντροφος του Χάρη
το σύζυγος ποτέ δεν μου άρεσε)|
(Εργαζόμενη|
Θα μπορούσα να είμαι και η Μαίρη.
Η Παναγιωταρά.
Μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.
Όπως οι περισσότερες δηλαδή.
Τα τελευταία 9 χρόνια έζησα
3 γυναικολογικά χειρουργεία
5 εγκυμοσύνες
2 αυτόματες αποβολές
1 παλίνδρομη κύηση
3 αποξέσεις
2 γέννες
2 καισαρικές τομές.
Είχα έναν επιπωματικό πλακούντα.
Η δίκη μου ιστορία σαν τίτλο έχει τη λέξη ΘΑΥΜΑ! Μια λέξη που λέμε αλλά δεν μπορούμε εύκολα να πιστέψουμε.
Για ένα πράγμα δεν χρειάζεται να αμφιβάλλει ποτέ μια γυναίκα: ότι το παιδί που γέννησε είναι δικό της. Πλην όμως, οι βεβαιότητες είναι για να κλονίζονται.
Μαζεμένοι γύρω από το κινητό του συναδέλφου που μόλις χτες έγινε πατέρας, τσιρίζουμε όλο χαρά για το νεογέννητο που βλέπουμε στην αγκαλιά της μάνας του σε ενσταντανέ από την αίθουσα τοκετού. Το μικροσκοπικό πρόσωπό του γεννά στα δικά μας συσπάσεις αυθόρμητης στοργής, αγάπης, τρυφερότητας. Και στη σκέψη των όσων μαμάδων αναμνήσεις από τη δική τους αντίστοιχη στιγμή απόλυτης ευδαιμονίας. Η συνάδελφος που ξέρει με περισσότερες λεπτομέρειες την περιπέτειά μου, με παίρνει παράμερα και μου λέει: «Θα πρέπει να είναι πολύ σκληρό για σένα να βλέπεις τέτοιες εικόνες. Θα νιώθεις ίσως ζήλια που δεν το έζησες».
Όταν το πρώτο μου κοριτσάκι ήταν 15 μηνών, αποφάσισα να κάνω ένα δεύτερο παιδί. Τον επόμενο μήνα ήμουν έγκυος. Σεπτέμβρης του 2012. Δούλευα 4ωρη (υποτίθεται) σε ένα κατάστημα με ρούχα, αλλά σχεδόν πάντα καθόμουν 8 ώρες, χωρίς να πληρώνομαι παραπάνω. Χρειαζόμουν τη δουλειά όμως. Έτρεχα να προλάβω τα πάντα: τη δουλειά, το σπίτι, το κοριτσάκι μου που επειδή δεν είχα πού να το αφήσω, κάθε φορά που δούλευα παραπάνω, υποχρεωνόμουν στους συγγενείς να μου την κρατήσουν. Καβγάδες κάθε μέρα στο σπίτι γιατί άργησα πάλι και στη δουλειά άγχος-άγχος-άγχος. Μα κανείς δεν με καταλαβαίνει;
