Ήταν Μάιος του 2015 όταν μάθαμε ότι ήμουν έγκυος στο πρώτο μου μωρό. Και εγώ και ο άντρας μου πέταξαμε από τη χαρά μας, το θέλαμε αυτό το μωρό. Οι πρώτοι 3 μήνες πέρασαν δύσκολα λόγω αδιαθεσίας, όμως η χαρά μου ήταν εκεί, ο τέταρτος μήνας ίσως ο πιο τέλειος μήνας της εγκυμοσύνης μου, όνειρα, αγορές για την πριγκίπισσα που θα ερχόταν και… ξαφνικά στην 24 εβδομάδα όλα γκρεμίστηκαν.
Ετικέτα: τοκετός
Άδεια μητρότητας και προωρότητα
Σε ποια κατάσταση βρισκόσασταν όταν έπρεπε να επιστρέψετε στη δουλειά μετά την άδεια μητρότητας; Θηλάζατε ακόμη; Είχατε πάρει μόλις 15 μέρες το παιδί στο σπίτι και προσπαθούσατε να δεθείτε μαζί του; Τρέχατε στα follow up και στις φυσιοθεραπείες; Προσπαθούσατε να συνέλθετε από το μετατραυματικό στρες της ΜΕΝΝ; Ή – ακόμη χειρότερα – τρέχατε στα επισκεπτήρια, διότι το μωρό εξακολουθούσε να νοσηλεύεται, ενώ η άδειά σας είχε τελειώσει; Τα ερωτήματα απευθύνονται σε μητέρες πρόωρων μωρών. Οι οποίες πρέπει να γνωρίζουν ότι στις περισσότερες δυτικές χώρες η άδεια μητρότητας για όσες γέννησαν πρόωρα είναι μεγαλύτερη για τους παραπάνω, ευνόητους λόγους.
Σελήνιο για την προωρότητα
Ένα βήμα πιο κοντά στην εύρεση των αιτίων της προωρότητας μάς φέρνει μια νέα έρευνα που διεξήχθη στις ΗΠΑ. Συγκεκριμένα, μία διεθνής ομάδα ερευνητών εντόπισε τα 6 γονίδια που επηρεάζουν τη διάρκεια της κύησης και τις παραλλαγές τριών από αυτά που μπορούν να οδηγήσουν σε πρόωρο τοκετό. Η έρευνα, που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό «The New England Journal of Medicine», αποτελεί μια συναρπαστική ανακάλυψη κυρίως επειδή τα αποτελέσματά της μπορούν να έχουν πρακτική εφαρμογή. Βλέπετε, ένα από τα έξι γονίδια που εμπλέκονται, μας δείχνει τον δρόμο για να εμποδίσουμε τις πρόωρες γεννήσεις οι οποίες φτάνουν σε ποσοστό 10% παγκοσμίως.
Η ιστορία (και το κάλεσμα) της Εμμανουέλας
MOMents | work in progress
Να συστηθώ.
Εμμανουέλα.
Πάντα ήθελα να πιστεύω πως είμαι η Emmanuela αυτή.
Ένας μεγάλος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών
που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον ήλιο
και ανακαλύφθηκε το 1905 από τον Γερμανό αστρονόμο Paul Götz,
στη Χαϊδελβέργη.
Η αλήθεια όμως είναι πως είμαι η Εμμανουέλα αυτή.
Φωτο.γραφέας |
Αφηγήτρια ιστοριών |
Μαμά τριών πλασμάτων
(του Κωνσταντίνου/ 8, της Μαργκώ /2, του σκύλου μας Μιλού /4)|
Σύντροφος του Χάρη
το σύζυγος ποτέ δεν μου άρεσε)|
(Εργαζόμενη|
Θα μπορούσα να είμαι και η Μαίρη.
Η Παναγιωταρά.
Μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.
Όπως οι περισσότερες δηλαδή.
Τα τελευταία 9 χρόνια έζησα
3 γυναικολογικά χειρουργεία
5 εγκυμοσύνες
2 αυτόματες αποβολές
1 παλίνδρομη κύηση
3 αποξέσεις
2 γέννες
2 καισαρικές τομές.
Είχα έναν επιπωματικό πλακούντα.
Μία ακόμη ιστορία: γεννημένη στις 25 εβδομάδες, 670 γρ.
Η δίκη μου ιστορία σαν τίτλο έχει τη λέξη ΘΑΥΜΑ! Μια λέξη που λέμε αλλά δεν μπορούμε εύκολα να πιστέψουμε.
Η εγκυμοσύνη μου δεν ήταν η καλύτερη, αλλά δεν θα έλεγα ότι ήταν και από τις δυσκολότερες. Το δικό μου πρόβλημα ήταν κάποια ινωμυώματα που μου προκαλούσαν πολύ πόνο. Καμία ενημέρωση από τον γιατρό μου ότι αυτό μπορεί να με οδηγήσει σε πρόωρο τοκετό. Ξαφνικά, ένα βράδυ με πολύ πόνο με μεταφέρει ο τότε σύζυγός μου στην κλινική όπου η διάγνωση ήταν συσπάσεις και το μωρό μετρούσε 24+5 εβδομάδες. Τα λόγια του γιατρού τα εξής: Αυτά -εννοώντας τα έμβρυα- δεν αντέχουν. Θα πεθάνει! Σε περίπτωση που ζήσει θα είναι ανάπηρο. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν πίστεψα λέξη από όσα είπε. Μου έκανε τις απαραίτητες ενέσεις, με κράτησε ένα 24 ωρο στην κλινική και με έδιωξε σπίτι με μοναδική οδηγία να ξεκουράζομαι… Ευτυχώς μου έκανε και τις ενέσεις κορτιζόνης για παν ενδεχόμενο.
Τεστ μητρότητας
Για ένα πράγμα δεν χρειάζεται να αμφιβάλλει ποτέ μια γυναίκα: ότι το παιδί που γέννησε είναι δικό της. Πλην όμως, οι βεβαιότητες είναι για να κλονίζονται.
Μαζεμένοι γύρω από το κινητό του συναδέλφου που μόλις χτες έγινε πατέρας, τσιρίζουμε όλο χαρά για το νεογέννητο που βλέπουμε στην αγκαλιά της μάνας του σε ενσταντανέ από την αίθουσα τοκετού. Το μικροσκοπικό πρόσωπό του γεννά στα δικά μας συσπάσεις αυθόρμητης στοργής, αγάπης, τρυφερότητας. Και στη σκέψη των όσων μαμάδων αναμνήσεις από τη δική τους αντίστοιχη στιγμή απόλυτης ευδαιμονίας. Η συνάδελφος που ξέρει με περισσότερες λεπτομέρειες την περιπέτειά μου, με παίρνει παράμερα και μου λέει: «Θα πρέπει να είναι πολύ σκληρό για σένα να βλέπεις τέτοιες εικόνες. Θα νιώθεις ίσως ζήλια που δεν το έζησες».
Η ιστορία της Αντωνίας: Ρήξη αμνιακού σάκου στις 20 εβδομάδες
Όταν το πρώτο μου κοριτσάκι ήταν 15 μηνών, αποφάσισα να κάνω ένα δεύτερο παιδί. Τον επόμενο μήνα ήμουν έγκυος. Σεπτέμβρης του 2012. Δούλευα 4ωρη (υποτίθεται) σε ένα κατάστημα με ρούχα, αλλά σχεδόν πάντα καθόμουν 8 ώρες, χωρίς να πληρώνομαι παραπάνω. Χρειαζόμουν τη δουλειά όμως. Έτρεχα να προλάβω τα πάντα: τη δουλειά, το σπίτι, το κοριτσάκι μου που επειδή δεν είχα πού να το αφήσω, κάθε φορά που δούλευα παραπάνω, υποχρεωνόμουν στους συγγενείς να μου την κρατήσουν. Καβγάδες κάθε μέρα στο σπίτι γιατί άργησα πάλι και στη δουλειά άγχος-άγχος-άγχος. Μα κανείς δεν με καταλαβαίνει;
Η ιστορία της Εύης: Νιώθω τυχερή
Την ιστορία της Εύης αισθάνομαι την ανάγκη να την προλογίσω, επειδή παρ’ ότι γέννησε στις 36 εβδομάδες, δεν αποτελεί μια τυπική ιστορία προωρότητας. Πρόκειται για μια ιστορία δίδυμης κύησης και τοκετού, που εξελίχθηκε ομαλά, με αίσιο τέλος και αρχή. Μου άρεσε όμως, γιατί η μητέρα που τη διηγείται φαίνεται να έχει αντιληφθεί τι σημαίνει προωρότητα, έστω κι από μακριά. Αποφάσισα να την εντάξω στις ιστορίες μας, επειδή πολλές από τις δίδυμες κυήσεις καταλήγουν σε πρόωρο τοκετό και επειδή αρκετές από εσάς μεγαλώνετε δίδυμα. Η Εύη έχει το my twins, ένα όμορφο και χρηστικό site για δίδυμα και η ίδια λατρεύει τις περιπέτειές τους. Θα ήθελε πολύ να φιλοξενήσει και τις δικές σας περιπέτειες, όλες εκείνες τις ιδιαίτερες, καθημερινές, αστείες και δυνατές στιγμές που ζείτε με τα δίδυμά σας, για να τις διαβάσουν και άλλες μητέρες και να μοιραστείτε τις εμπειρίες σας. Αν σας αρέσει η ιδέα, μη διστάσετε να τις στείλετε στην Εύη εδώ.
Είμαι μαμά διδύμων. Έχουν περάσει πεντέμισι χρόνια από τότε που τα μωρά μου ήρθαν να γνωρίσουν τον κόσμο και όμως η ανάμνηση της πρώτης τους αγκαλιάς, της πρώτης επαφής, παραμένει τόσο φρέσκια, σαν να ήταν χθες…Read More »
Όσα μου έμαθε το πρόωρο μωρό μου
Πριν από τρία χρόνια γέννησα πρόωρα. Στις 31 εβδομάδες. Ένα μωρό που χρειάστηκε πολλά περισσότερα από το να μείνει λίγες μέρες στη θερμοκοιτίδα για να μεγαλώσει. Προτού βρεθώ αντιμέτωπη με την περιπέτεια της προωρότητας, δεν είχα ιδέα τι σημαίνει. Και σύντομα διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι που δεν φόρεσαν την πράσινη φόρμα για να περιμένουν στην ουρά για το επισκεπτήριο, δεν είχαν ιδέα τι πέρναγα. «Γέννησα πρόωρα» τους έλεγα. «Αλλά όλα καλά, ε;» μου απαντούσαν. Αργότερα έμαθα ότι η προωρότητα αγγίζει ένα στα δέκα μωρά παγκοσμίως. Τα περισσότερα από αυτά επιβιώνουν με πολύ καλές προοπτικές ή με αντιμετωπίσιμα προβλήματα υγείας. Άλλα με σημαντικές αναπηρίες. Και άλλα δεν περνάνε ποτέ το κατώφλι του σπιτιού τους. Ωστόσο, το αληθινό πρόσωπο της προωρότητας δεν γίνεται ευρέως γνωστό. Οι γονείς δεν μιλούν γι’ αυτό. Ίσως επειδή πονάει πολύ. Η 17η Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα (κατά της Προωρότητας) και με αυτή την αφορμή θέλησα να γράψω τα όσα μου έμαθε αυτή η εμπειρία.
Η ιστορία της Ελισάβετ: Το παράπονο του θηλασμού
Μια ωραία μέρα του Γενάρη του 2011, και αφού είχα καθυστέρηση 5 ημερών αποφάσισα να κάνω το τεστ εγκυμοσύνης. Θετικό! Μετά από μία εβδομάδα πήγα στον γυναικολόγο και ακούσαμε καρδούλα, όλα κύλησαν όμορφα στην εγκυμοσύνη, ούτε εμετούς, ούτε ζαλάδες, ούτε αδυναμίες, ούτε αρρώστιες, ούτε κράμπες, μόνο λίγη παραπάνω κόπωση. Πέρασαν οι μήνες και έφτασε η στιγμή για τον 3ο μεγάλο υπέρηχο, το doppler. Στην 33η+5 εβδομάδα κυήσεώς μου πήγα στο νοσοκομείο να το κάνω λέγοντας στον γυναικολόγο μου ότι από το πρωί έχω υγρά άοσμα και άχρωμα, χωρίς πόνους. Αυτός βλέποντας ότι το παιδί έχει πάρει θέση με το κεφάλι κάτω, με έστειλε στην αίθουσα προετοιμασίας τοκετών. Εκεί μου έκαναν μια εξέταση για να δουν τι υγρά ήταν και οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν. Είχαν σπάσει τα νερά! Το μωρό ήταν με το κεφάλι κάτω, αλλά ψηλά. Μου είπε ότι δεν πρέπει να γεννήσω φυσιολογικά, ήταν ψηλά το μωρό, δεν είχα συσπάσεις, έχω και την προδιάθεση διαβήτη… Όλα μαζί μου τα έλεγε και δυστυχώς του είχα πολλή εμπιστοσύνη. «Θα κάνουμε καισαρική» μου είπε, «αν δεν έρθει κάποιος πόνος ή κάποιο πέτρωμα ύποπτο θα γίνει η καισαρική σε δύο μέρες». Κλείσαμε ραντεβού και μου έκανε εισαγωγή. Δεν έπρεπε να κουνιέμαι καθόλου. Ήταν 22 Αυγούστου και είχα ημερομηνία τοκετού 5 Οκτώβρη.
