Το 31εβδομάδες και η εξειδικευμένη σε θέματα προωρότητας μουσικοθεραπεύτρια Χριστίνα Καλλιώδη, ενώνουν τις δυνάμεις τους και διοργανώνουν μια ομάδα υποστήριξης για γονείς με πρόωρα παιδιά.
Ετικέτα: συναντήσεις
Γιατί χρειάζεσαι ένα γκρουπ υποστήριξης;
Ποιος έχει χρόνο για ομάδες υποστήριξης; Και πού να τρέχεις τώρα;
Αν το μωρό σου είναι ακόμη στη ΜΕΝΝ έχεις σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθείς. Όταν δεν είσαι μαζί του στα επισκεπτήρια, είσαι σπίτι και αντλείς γάλα ή προσπαθείς να κοιμηθείς ή να ασχοληθείς με το άλλο σου παιδί.
Αν έχεις το μωρό στο σπίτι προσπαθείς να προσαρμοστείς στη νέα σου ζωή, προφυλλάσσοντάς το από τους επικίνδυνους ιούς ή τρέχοντας στα follow up ή ακολουθώντας κάποιο αυστηρό πρόγραμμα φυσιοθεραπειών. Στην καλύτερη περίπτωση απλώς προσπαθείς να θηλάσεις. Είναι too much όλο αυτό.
Αν πάλι είσαι μητέρα που βίωσες την απώλεια, είσαι χαμένη συναισθηματικά. Απολύτως κατανοητό.
Ποιος έχει λοιπόν τον χρόνο και τη διάθεση για ένα γκρουπ υποστήριξης; Όχι εσύ πάντως. Κι όμως οι συναντήσεις με άλλους γονείς είναι ένα από τα πιο βοηθητικά πράγματα που μπορείς να κάνεις για εσένα και το παιδί σου (το γιατί βρίσκεται στο τέλος του κειμένου με μπολντ, σε περίπτωση που βαριέσαι να διαβάσεις τα ενδιάμεσα).
Group therapy Αθήνας, λήξις!
Πριν από επτά μήνες ξεκινήσαμε να συναντιόμαστε μια ομάδα 9 ανθρώπων με κοινό βίωμα την προωρότητα και στόχο να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τα αρνητικά μας συναισθήματα. Η Εύη Νεοφώτιστου, μητέρα ενός πρόωρου παιδιού και ψυχολόγος, προσφέρθηκε να καθοδηγήσει αυτό το γκρουπ θέραπι αφιλοκερδώς. Το ραντεβού μας, η τελευταία Παρασκευή κάθε μήνα στο γραφείο της. Προβληματίστηκα αν θα έπρεπε να συμμετέχω κι εγώ, αφού ταυτόχρονα ήμουν και η διοργανώτρια. Ήξερα όμως ότι το ήθελα πολύ. Για την εμπειρία αυτή ωστόσο θα αφήσω τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας να μιλήσουν. Θα πω μόνο ότι ο πόνος, ο φόβος και η αποφυγή θέλουν μοίρασμα, τόλμη και ευελιξία. Ότι μέσα σε μια ομάδα τα προβλήματα φαίνονται αλλιώς και ο δικός σου τρόπος απέναντί τους είναι πιο εύκολο να αλλάξει. Θα πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στην Εύη, αλλά και σε όλη την ομάδα που μαζί υλοποιήσαμε αυτό που κάποτε ονειρεύτηκα. Γονείς-τραυματίες από την ίδια αιτία, που λέει και η Νατάσα, είδα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια σας, που λέει και η Άννα, και -ξέρετε κάτι;- ποτέ δεν είχα φανταστεί πως η προωρότητα θα γινόταν αφορμή να ζήσω κάτι τόσο όμορφο, που λέει η άλλη Άννα. Μεταξύ μας δεν θα χαθούμε. Οι συνάδελφοι της Εύης που θέλουν να συνεχίσουν το έργο της ή προσφέρονται για κάτι παρόμοιο, μας βρίσκουν στο ksokou@gmail.com και στο a_melissopoulou@yahoo.gr.
Ομάδες υποστήριξης γονέων στη Θεσσαλονίκη
Θλίψη, αγωνία, απόγνωση, απώλεια, αίσθημα μοναξιάς, ενοχές, δυσκολία προσαρμογής σε μια νέα πραγματικότητα ή ζωή, μετατραυματικό στρες, προβλήματα με τον σύντροφο και την οικογένεια. Τα «δώρα» της προωρότητας όσον αφορά τα συναισθήματα ενός γονιού είναι πλουσιοπάροχα.Τις περισσότερες φορές η επαφή με άλλους γονείς με την ίδια εμπειρία μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στην ανακούφιση των αρνητικών συναισθημάτων.
Πρόωρα γονείς
Τη μεγαλύτερη φρίκη την έφαγα όταν 1,5 έτους χρειάστηκε να νοσηλευτεί με βρογχιολίτιδα. Ένα κρύωμα ελαφρύ, καθόλου πυρετό, αλλά πολύ μπούκωμα, μόλις μία ημέρα. Φεύγω για το γραφείο και το μεσημέρι με καλούν να γυρίσω πίσω. Τη βρίσκω εξαντλημένη, το στήθος της να πηγαίνει μέσα έξω, να βήχει και να πέφτει στις αγκαλιές. Η γιατρός μας στέλνει νοσοκομείο. Στον δρόμο δεν κινείται φύλλο – κάποιος έκλεισε πάλι το Κέντρο – είμαστε κολλημένοι 1 ώρα και η Γιόννα ημιλιπόθυμη στην αγκαλιά μου (έχω πει ότι συν τοις άλλοις την ενοχλεί το αυτοκίνητο;) δεν ανταποκρίνεται σε κανένα κάλεσμά μου.
Group therapy: Πότε και πού
Ένα πράγμα που δεν είχα σκεφτεί ποτέ ήταν ότι στην κόρη μου δεν θα χρειαστεί να εξηγήσω τα συναισθήματά μου για την πρόωρη γέννησή της, όταν μεγαλώσει. Διότι θα μπορεί να τα διαβάσει μόνη της εδώ. Ίσως ακούγεται χαζό, αλλά όταν έχεις ένα μικρό παιδί, δύσκολα φαντάζεσαι ότι θα μεγαλώσει γρήγορα και ακόμη δυσκολότερα ότι θα προκύψουν συγκεκριμένα θέματα που θα πρέπει να χειριστείς κάπως. Δεν ξέρω για εσάς. Αλλά εγώ είμαι εδώ. Στην πορεία προς τα 3 χρόνια. Απασχολεί τόσο μεγάλο κομμάτι του εναπομείναντος μυαλού μου, που μου είναι αδύνατο να σκεφτώ το μέλλον. Και δεν έχω καταλήξει αν έχει να κάνει και αυτό με την προωρότητα, ότι δλδ είμαι τόσο χωμένη και αγχωμένη από τα σημάδια της που δεν τολμώ να κοιτάξω παραπέρα, ή αν είναι θέμα χαρακτήρα και οπτικής (μάλλον το βου).
Το αμάρτημα της μητρός
(Σκέψεις και εντυπώσεις από την πρώτη ομαδική συνεδρία για γονείς με πρόωρα μωρά)
Την πρώτη φορά που τη συνάντησε ο πατέρας της, την έβγαλε φωτογραφία με το κινητό και μου την έφερε να την δω. Μια χαρά. Όπως τη θυμόμουν από την ώρα του τοκετού που μου έφεραν στα χείλη το μικρό της πρόσωπο και τη φίλησα ανάμεσα στα φρύδια, στο σημείο εκείνο που ακόμη και τώρα συσπάται με τον ίδιο τρόπο όταν κλαίει. Η μόνη διαφορά ότι στη φωτό φορούσε ένα σκουφάκι.
