Συναισθήματα δίπλα σε μια θερμοκοιτίδα

Σεπτεμβρίου 7, 2017 ksokouΣχολιάστε

Τη μέρα που ένα μωρό παίρνει εξιτήριο από τη ΜΕΝΝ, για τους περισσότερους η ιστορία τελειώνει με το γνωστό «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Φίλοι και συγγενείς, πλημμυρισμένοι από χαρά και αισιοδοξία, θεωρούν ότι είναι η στιγμή που αφήνουμε τις «άσχημες αναμνήσεις» πίσω μας και ετοιμαζόμαστε για «τα καλύτερα», χωρίς ωστόσο να μπορούν, όσο και να το θέλουν, να αντιληφθούν ότι αυτές οι «άσχημες αναμνήσεις» αφορούν τις πρώτες μέρες ζωής του παιδιού μας – άραγε υπάρχει γονιός σε όλο τον κόσμο που μπορεί ή θέλει να ξεχάσει τις πρώτες μέρες ζωής του παιδιού του;

Γιατί (συνεχίζουμε να) πλέκουμε χταπόδια

Αύγουστος 3, 2017 ksokouΣχολιάστε

Μια μικρούλα με το χταποδάκι της στο Αττικόν.

Τον Ιανουάριο του 2013 μία μαμά στη Δανία ζήτησε να βάλουν στη θερμοκοιτίδα όπου νοσηλευόταν το πρόωρα γεννημένο μωρό της ένα μικρό πλεκτό χταποδάκι που είχε φτιάξει η ίδια. Ο σκοπός της ήταν να έχει το μωρό της παρέα όταν εκείνη δεν ήταν εκεί, κάτι από την ίδια για το ίδιο της το παιδί. Το αποτέλεσμα όμως ήταν τελικά πολύ καλύτερο. Το μωρό ήταν πολύ πιο ήρεμο και η υγεία του άρχισε να βελτιώνεται γρήγορα. Οι γιατροί παρατήρησαν πως τα μικρά πλοκάμια απέτρεπαν το πιτσιρίκι από το να τραβάει τα καλώδιά του, κρατούσε εκείνα, όπως έκανε και με τον ομφάλιο λώρο στην κοιλιά της μαμάς. Τότε της ζητήθηκε να πλέξει και μερικά ακόμη χταποδάκια, για τα υπόλοιπα μωρά της ΜΕΝΝ.

Σιγά σιγά, τα πλεκτά χταποδάκια άρχισαν να «απλώνουν τα πλοκάμια» τους και σε άλλες χώρες. Ακολούθησαν η Σουηδία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Αυστραλία. Η δράση «Μικρό Χταπόδι» εξαπλώθηκε γρήγορα βρίσκοντας παντού πλέκτες και πλέκτριες πρόθυμους να βοηθήσουν τα πρόωρα μωρά, τηρώντας πάντα τους απαραίτητους κανόνες ασφαλείας.

Είναι κληρονομική η προωρότητα;

Ιουλίου 4, 2017 ksokouΣχολιάστε

Όταν η Ισλα (στη φωτογραφία) γεννήθηκε στην Αυστραλία, 9 βδομάδες νωρίτερα, ζυγίζοντας 1.400 γρ., απλά ακολούθησε την παράδοση της οικογένειάς της, δημιουργώντας την τρίτη γενιά πρόωρων μωρών.

Η μαμά της Ίσλα, Ρέιτσελ Μόροου, 26 ετών, ήταν και αυτή ένα πρόωρο μωρό καθώς επίσης και η δική της μητέρα, η γιαγιά της Ίσλα. «Η Ισλα προφανώς ήθελε να διατηρήσει την παράδοση», ανέφερε η κ. Μόροου.

Η εγκυμοσύνη της πήγαινε καλά μέχρι τα τέλη Μαρτίου, όταν τα αρχικά συμπτώματα προεκλαμψίας και υψηλής αρτηριακής πίεσης κλιμακώθηκαν ξαφνικά. «Το πρόσωπό μου διπλασιάστηκε σε μέγεθος και ουσιαστικά ο οργανισμός μου άρχισε να καταρρέει» είπε. Γεννημένη στις 2 Απριλίου, η Ισλα μεταφέρθηκε στη ΜΕΝΝ, ενώ η μητέρα της οδηγήθηκε σε ΜΕΘ για τρεις ημέρες μέχρι να αναρρώσει.

Η ιστορία της Στέλλας: δίδυμα 30 εβδομάδων

Ιουνίου 6, 2017 ksokouΣχολιάστε

Άλλο ένα βράδυ που δεν με παίρνει ο ύπνος…. Μπαίνω και ξαναμπαίνω στο δωμάτιό τους και χαζεύω πάνω από τα κρεβατάκια τους. Είναι δικά μου αυτά τα όμορφα πλασματάκια;

Διάβασα σήμερα ένα άρθρο σας για τα «μικρά χταποδάκια». Πόσο θα ήθελα και τα δικά μου μωρά να είχαν από ένα τους δυόμιση μίνες που έμειναν στη μονάδα.

Το παράδειγμα των παιδιών μας

Μαΐου 17, 2017Μαΐου 17, 2017 ksokouΣχολιάστε

Ένα ρητό λέει «όταν δεν μαθαίνουμε από μια δυσκολία, η επόμενη θα είναι μεγαλύτερη». Εμείς λοιπόν οι πρόωρογονείς περάσαμε μία και δύο και τρεις δυσκολίες βλέποντας τα παιδιά μας να ακροβατούν μεταξύ ζωής και θανάτου. Μερικοί από εμάς παλεύουν ακόμα με δυσκολίες έστω και αν – ευτυχώς – έχει ξεπεραστεί το στάδιο της ακροβασίας.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι δυσκολίες μάς δίνουν μοναδικές ευκαιρίες να εξελιχτούμε σαν άνθρωποι και να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι, να αξιολογήσουμε τις ουσιαστικές μας σχέσεις και να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο και πιο φωτεινό μέλλον.

Γιατί όμως είναι σημαντικό ειδικά για τους γονείς με πρόωρα να φροντίζουν την ψυχική τους υγεία και να κάνουν ό,τι μπορούν για να αλλάξουν οπτική και προοπτική στη ζωή τους, βλέποντας τα πράγματα θετικά;

Καιρός να κλείσεις την πόρτα

Μαΐου 1, 2017 ksokouΣχολιάστε

Τα 6 είναι μια καλή ηλικία για να αφήσεις πίσω σου την προωρότητα. Να κλείσεις τη βαριά πόρτα της ΜΕΝΝ χωρίς να γυρίσεις να κρυφοκοιτάξεις από το στρογγυλό τζαμάκι της όπως κάνεις τόσα χρόνια. Να την κλείσεις όχι βροντώντας την, αλλά απαλά και ήσυχα, ώστε να ακούσεις το «κλακ» που εξασφαλίζει ότι έκλεισε, να την κλείσεις με σιγουριά. Σα να κλείνεις ένα βιβλίο που τελείωσες και δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσεις.

Τα 6 είναι μια καλή ηλικία να αφήσεις την προωρότητα πίσω σου, ακόμη κι αν αυτή δεν σε έχει αφήσει ολοσχερώς. Και το γράφω αυτό έχοντας πλήρη γνώση ότι μερικοί ίσως δυσκολεύονται – και δικαιολογημένα -, επειδή έχει πιθανώς αφήσει τα ανεξίτηλα σημάδια της στο παιδί τους. Ακόμη όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις τα 6 εξακολουθούν να είναι μια καλή ηλικία για να αφήσεις πίσω σου την προωρότητα. Όχι να τη σβήσεις από τη μνήμη σου εντελώς – δεν γίνεται -, αλλά να την αφήσεις εκεί πίσω, να υπάρχει εκεί που υπήρξε, έξι χρόνια πριν, να ανήκει στο παρελθόν.

Φίλοι για πάντα

Απρίλιος 24, 2017Απρίλιος 24, 2017 ksokouΣχολιάστε

Αν κάποιος μου έλεγε πριν από λίγα χρόνια ότι θα μπορούσα να αποκτήσω διαδικτυακούς φίλους, στην καλύτερη περίπτωση θα έβαζα τα γέλια. Η φιλία θέλει χρόνο, θέλει προσωπική επαφή, θέλει κοινά βιώματα. Την ίδια ακριβώς αντίδραση δηλαδή που θα είχα αν μου έλεγε ότι όλες οι εγκυμοσύνες δεν έχουν πάντα την ίδια πορεία. Φουσκώνει η κοιλιά – σπάνε τα νερά – πονάς – γεννάς – γυρίζεις σπίτι με ένα όμορφο μωρό. Όχι;

Ένα λοιπόν από τα πράγματα που έμαθα πριν από 6 χρόνια είναι ότι οι θεωρίες καταρρίπτονται εύκολα και τα πράγματα κάποιες φορές μας έρχονται «λίγο» διαφορετικά. Όπως ακριβώς μία εγκυμοσύνη δεν ακολουθεί πάντα την προβλεπόμενη πορεία, έτσι και οι σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μας.

Υπάρχουν κάποιοι φίλοι που φεύγουν, μην αντέχοντας τη νέα πραγματικότητα, θεωρώντας ίσως πως γίνεσαι μίζερη, καταθλιπτική, μπορεί και υπερβολική, δεν ξέρω, και δεν έχει και σημασία άλλωστε. Ή ίσως απλά ήθελαν να φύγουν από καιρό και έψαχναν μία αφορμή.

31 ebdomades

Ετικέτα: προωρότητα