Τα ποσοστά της προωρότητας μειώθηκαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Κι αυτό επειδή άλλαξε η νομοθεσία για τις εξωσωματικές και μειώθηκαν οι πολύδυμες κυήσεις. Η πληροφορία είναι αληθινή, αν και ανεπιβεβαιώτη ακόμη από τα επίσημα στοιχεία. Την μάθαμε από επαγγελματίες της υγείας στον χώρο της IVF γονιμοποίησης που έχουν πολλούς λιλιπούτειους «ασθενείς» σε διάφορες μονάδες της χώρας.
Το παραμύθι μας.
Μια φορά κι έναν καιρό, δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν πολύ κι έτσι ήρθε στη ζωή ένας μικρός μαχητής! Όλα ήταν υπέροχα, ένα παιδικό δωμάτιο βαμμένο μπλε κι εγώ που ανυπομονούσα να συναντήσω το γιο μου. Μέχρι την 30η εβδομάδα κύησης ήταν ένα φυσιολογικό έμβρυο που απλά το κεφαλάκι του μεγάλωνε στα κατώτατα, αλλά φυσιολογικά όρια στις καμπύλες, καλός τράχηλος και καθόλου συσπάσεις. Και έφτασε η στιγμή που στο doppler το κεφάλι του μωρού δεν αναπτυσσόταν φυσιολογικα, είχε πέσει κάτω του φυσιολογικού στην καμπύλη και υπήρχε πιθανότητα για κάποιο σύνδρομο.
Ήθελα εδώ και καιρό να γράψω. Τους τελευταίους 9 μήνες, η ζωή μου μια ταινία κι εγώ θεατής της. Έτσι ακριβώς ένιωθα μιας και αδυνατούσα να ελέγξω τις εξελίξεις.
Ας το πάρω από την αρχή. Ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου και όλο το βράδυ στριφογυρνούσα από την αγωνία. Ο Βαγγέλης (βλ. σύζυγος) ετοιμαζόταν για δουλειά. Του φωνάζω στην πόρτα «Μόλις επιστρέψεις θα το κάνω». Δεν περίμενα όμως. Σηκώθηκα, ακολούθησα την τυπική διαδικασία του τεστ και πριν προλάβω να χρονομετρήσω για την πολυπόθητη γραμμούλα τη βλέπω να αχνοφαίνεται. Η συνέχεια μη περιγράψιμη.
Είναι περίεργο πώς έρχονται τα πράγματα. Τις περισσότερες φορές όπως δεν τα περιμένεις. Να, τώρα ας πούμε, περίμενες πως με την απώλεια της full time δουλειάς σου και τη γνωριμία σου με τον κόσμο της ανεργίας, θα έριχνες βάρος σε αυτό που αγαπάς πιο πολύ: το μπλογκ σου. Ήσουν σίγουρη. Ήμουν σίγουρη.
Φαντάζομαι έτσι σίγουροι θα ήταν κι εκείνοι που πέντε – έξι χρόνια πριν, όταν πρωτοπαρουσιάστηκαν τα μαύρα σύννεφα στην εργασία μου, με συμβούλευαν να την αφήσω και να μείνω με το μωρό που με είχε ανάγκη. Καλώς ή κακώς δεν το έκανα. Διότι δεν το είχα ανάγκη εγώ. Εγωιστικό; Ίσως. Σε μερικές μητέρες η επώδυνη μετάβαση στη μητρότητα φέρνει το αντίθετο από το αναμενόμενο αποτέλεσμα: αντί να θέλουν να είναι συνέχεια με το μωρό τους, να προτιμούν να πηγαίνουν στη δουλειά για να ξεφεύγουν λίγο από το ασήκωτο άγχος, έστω κι αν η καρδιά και το μυαλό τους βρίσκονται πάνω από μία κούνια, μερικά χιλιόμετρα μακριά.
Να τος πάλι ο Μάρτιος, πλησιάζει. Το συνειδητοποίησα προχτές, όταν ο μεγάλος μου γιος, γεμάτος πανικό, μου υπενθύμισε ότι έχω «μόλις 10 μέρες» για να φτιάξω εκείνα τα βραχιολακια με κόκκινη και άσπρη κλωστή.
Περίεργος μήνας ο Μάρτιος. Για χρόνια ήταν μακράν ο δυσκολότερος μήνας του χρόνου. Σκοτείνιασε πριν από 7 χρόνια, όταν γεννήθηκε πρόωρα το πρώτο μου αγόρι. Δύο χρόνια αργότερα σκοτείνιασε ακόμη περισσότερο όταν το δεύτερο αγόρι μου απέδειξε τη μέρα της γέννησής του με τρόπο απόλυτο και τρομακτικό ότι η φράση «να μπεις στο μήνα σου και όλα θα πάνε καλά» είναι μια μπούρδα.
Ήταν Μάιος του 2015 όταν μάθαμε ότι ήμουν έγκυος στο πρώτο μου μωρό. Και εγώ και ο άντρας μου πέταξαμε από τη χαρά μας, το θέλαμε αυτό το μωρό. Οι πρώτοι 3 μήνες πέρασαν δύσκολα λόγω αδιαθεσίας, όμως η χαρά μου ήταν εκεί, ο τέταρτος μήνας ίσως ο πιο τέλειος μήνας της εγκυμοσύνης μου, όνειρα, αγορές για την πριγκίπισσα που θα ερχόταν και… ξαφνικά στην 24 εβδομάδα όλα γκρεμίστηκαν.
Όποιος βιάζεται σκοντάφτει… Κι εγώ βιαζόμουν πολύ. Aπό την πρώτη φορά που τον ένοιωσα, από την πρώτη κιόλας κλωτσιά, αναρωτιόμουν πώς θα περάσει ο καιρός, ήθελα να τον δω, ήθελα να τον πάρω αγκαλιά, λες και θα χάνονταν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια που θα περνούσαμε μαζί. Βιάστηκα να τον δω και σκόνταψα. Σκόνταψα πάνω σε μια πόρτα, αυτή που από έξω έγραφε ΜΕΝΝ.
