Είναι περίεργο πώς έρχονται τα πράγματα. Τις περισσότερες φορές όπως δεν τα περιμένεις. Να, τώρα ας πούμε, περίμενες πως με την απώλεια της full time δουλειάς σου και τη γνωριμία σου με τον κόσμο της ανεργίας, θα έριχνες βάρος σε αυτό που αγαπάς πιο πολύ: το μπλογκ σου. Ήσουν σίγουρη. Ήμουν σίγουρη.
Φαντάζομαι έτσι σίγουροι θα ήταν κι εκείνοι που πέντε – έξι χρόνια πριν, όταν πρωτοπαρουσιάστηκαν τα μαύρα σύννεφα στην εργασία μου, με συμβούλευαν να την αφήσω και να μείνω με το μωρό που με είχε ανάγκη. Καλώς ή κακώς δεν το έκανα. Διότι δεν το είχα ανάγκη εγώ. Εγωιστικό; Ίσως. Σε μερικές μητέρες η επώδυνη μετάβαση στη μητρότητα φέρνει το αντίθετο από το αναμενόμενο αποτέλεσμα: αντί να θέλουν να είναι συνέχεια με το μωρό τους, να προτιμούν να πηγαίνουν στη δουλειά για να ξεφεύγουν λίγο από το ασήκωτο άγχος, έστω κι αν η καρδιά και το μυαλό τους βρίσκονται πάνω από μία κούνια, μερικά χιλιόμετρα μακριά.
