Ετικέτα: προωρότητα

Είναι κληρονομική η προωρότητα;

ksokouΣχολιάστε

Όταν η Ισλα (στη φωτογραφία) γεννήθηκε στην Αυστραλία, 9 βδομάδες νωρίτερα, ζυγίζοντας 1.400 γρ., απλά ακολούθησε την παράδοση της οικογένειάς της, δημιουργώντας την τρίτη γενιά πρόωρων μωρών.

Η μαμά της Ίσλα, Ρέιτσελ Μόροου, 26 ετών, ήταν και αυτή ένα πρόωρο μωρό καθώς επίσης και η δική της μητέρα, η γιαγιά της Ίσλα. «Η Ισλα προφανώς ήθελε να διατηρήσει την παράδοση», ανέφερε η κ. Μόροου.

Η εγκυμοσύνη της πήγαινε καλά μέχρι τα τέλη Μαρτίου, όταν τα αρχικά συμπτώματα προεκλαμψίας και υψηλής αρτηριακής πίεσης κλιμακώθηκαν ξαφνικά. «Το πρόσωπό μου διπλασιάστηκε σε μέγεθος και ουσιαστικά ο οργανισμός μου άρχισε να καταρρέει» είπε. Γεννημένη στις 2 Απριλίου, η Ισλα μεταφέρθηκε στη ΜΕΝΝ, ενώ η μητέρα της οδηγήθηκε σε ΜΕΘ για τρεις ημέρες μέχρι να αναρρώσει.

Read More »

Η ιστορία της Στέλλας: δίδυμα 30 εβδομάδων

ksokouΣχολιάστε


Άλλο ένα βράδυ που δεν με παίρνει ο ύπνος…. Μπαίνω και ξαναμπαίνω στο δωμάτιό τους και χαζεύω πάνω από τα κρεβατάκια τους. Είναι δικά μου αυτά τα όμορφα πλασματάκια;

Διάβασα σήμερα ένα άρθρο σας για τα «μικρά χταποδάκια». Πόσο θα ήθελα και τα δικά μου μωρά να είχαν από ένα τους δυόμιση μίνες που έμειναν στη μονάδα.

Read More »

Το παράδειγμα των παιδιών μας

ksokouΣχολιάστε

Ένα ρητό λέει «όταν δεν μαθαίνουμε από μια δυσκολία, η επόμενη θα είναι μεγαλύτερη». Εμείς λοιπόν οι πρόωρογονείς περάσαμε μία και δύο και τρεις δυσκολίες βλέποντας τα παιδιά μας να ακροβατούν μεταξύ ζωής και θανάτου. Μερικοί από εμάς παλεύουν ακόμα με δυσκολίες έστω και αν – ευτυχώς – έχει ξεπεραστεί το στάδιο της ακροβασίας.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι δυσκολίες μάς δίνουν μοναδικές ευκαιρίες να εξελιχτούμε σαν άνθρωποι και να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι, να αξιολογήσουμε τις ουσιαστικές μας σχέσεις και να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο και πιο φωτεινό μέλλον.

Γιατί όμως είναι σημαντικό ειδικά για τους γονείς με πρόωρα να φροντίζουν την ψυχική τους υγεία και να κάνουν ό,τι μπορούν για να αλλάξουν οπτική και προοπτική στη ζωή τους, βλέποντας τα πράγματα θετικά;

Read More »

Καιρός να κλείσεις την πόρτα

ksokouΣχολιάστε

Τα 6 είναι μια καλή ηλικία για να αφήσεις πίσω σου την προωρότητα. Να κλείσεις τη βαριά πόρτα της ΜΕΝΝ χωρίς να γυρίσεις να κρυφοκοιτάξεις από το στρογγυλό τζαμάκι της όπως κάνεις τόσα χρόνια. Να την κλείσεις όχι βροντώντας την, αλλά απαλά και ήσυχα, ώστε να ακούσεις το «κλακ» που εξασφαλίζει ότι έκλεισε, να την κλείσεις με σιγουριά. Σα να κλείνεις ένα βιβλίο που τελείωσες και δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσεις.

Τα 6 είναι μια καλή ηλικία να αφήσεις την προωρότητα πίσω σου, ακόμη κι αν αυτή δεν σε έχει αφήσει ολοσχερώς. Και το γράφω αυτό έχοντας πλήρη γνώση ότι μερικοί ίσως δυσκολεύονται – και δικαιολογημένα -, επειδή έχει πιθανώς αφήσει τα ανεξίτηλα σημάδια της στο παιδί τους. Ακόμη όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις τα 6 εξακολουθούν να είναι μια καλή ηλικία για να αφήσεις πίσω σου την προωρότητα. Όχι να τη σβήσεις από τη μνήμη σου εντελώς – δεν γίνεται -, αλλά να την αφήσεις εκεί πίσω, να υπάρχει εκεί που υπήρξε, έξι χρόνια πριν, να ανήκει στο παρελθόν.

Read More »

Φίλοι για πάντα

ksokouΣχολιάστε

Αν κάποιος μου έλεγε πριν από λίγα χρόνια ότι θα μπορούσα να αποκτήσω διαδικτυακούς φίλους, στην καλύτερη περίπτωση θα έβαζα τα γέλια. Η φιλία θέλει χρόνο, θέλει προσωπική επαφή, θέλει κοινά βιώματα. Την ίδια ακριβώς αντίδραση δηλαδή που θα είχα αν μου έλεγε ότι όλες οι εγκυμοσύνες δεν έχουν πάντα την ίδια πορεία. Φουσκώνει η κοιλιά – σπάνε τα νερά – πονάς – γεννάς – γυρίζεις σπίτι με ένα όμορφο μωρό. Όχι;

Ένα λοιπόν από τα πράγματα που έμαθα πριν από 6 χρόνια είναι ότι οι θεωρίες καταρρίπτονται εύκολα και τα πράγματα κάποιες φορές μας έρχονται «λίγο» διαφορετικά. Όπως ακριβώς μία εγκυμοσύνη δεν ακολουθεί πάντα την προβλεπόμενη πορεία, έτσι και οι σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μας.

Υπάρχουν κάποιοι φίλοι που φεύγουν, μην αντέχοντας τη νέα πραγματικότητα, θεωρώντας ίσως πως γίνεσαι μίζερη, καταθλιπτική, μπορεί και υπερβολική, δεν ξέρω, και δεν έχει και σημασία άλλωστε. Ή ίσως απλά ήθελαν να φύγουν από καιρό και έψαχναν μία αφορμή.

Read More »

Δεν πάνε όλα καλά, γαμώτο!

ksokouΣχολιάστε

Η Ελισάβετ γράφει τις σκέψεις της από την εμπειρία της ως προωρομαμά, νοσοκόμα που ειδικεύεται στη φροντίδα ενηλίκων με εγκεφαλικές βλάβες, μητέρα και σύζυγος ατόμων με εγκεφαλικές βλάβες. 

Η εγκυμοσύνη μου το 2005, η οποία ήρθε μετά από 2 χρόνια μάχης με την υπογονιμότητα, ήταν ένας αγώνας δρόμου. Είχαμε ήδη χάσει το ένα από τα 3 μωρά, όταν στη Β επιπέδου μάς ανακοίνωσαν ότι «ζορίζεται» και το ένα από τα δύο εναπομείναντα μωρά και ήταν μαγκωμένοι: αν τελικά φτάναμε τη βιωσιμότητα, έστω να σωθεί το ένα από τα δύο.

Να μην σας τα πολυλογώ, λίγο οι γιατροί, λίγο το πείσμα του γιου μου, λίγο η τύχη, λίγο εγώ που έκανα ό,τι μπορούσα και έμεινα στο κρεβάτι 15 εβδομάδες και σίγουρα πολύ κάποια θεία επέμβαση, γεννήθηκαν και τα δύο μου αγόρια ζωντανά.

Read More »

Η ιστορία της Αμάντας: Αν με διαβάζεις τώρα από το κρεβάτι…

ksokouΣχολιάστε

Όταν σκέφτομαι τη γέννηση του γιου μας, έρχονται στο μυαλο μου τρεις ημερομηνίες : η ημέρα που παραλίγο να γεννήσω, η ημέρα που γέννησα και η ημέρα που θα γεννούσα κανονικά.

Στις 15 Απριλίου, πριν από έναν χρόνο, το απόγευμα, και ενώ είχαμε επιστρέψει από μια χαλαρή βόλτα, αισθάνθηκα υγρά να τρέχουν στα πόδια μου. Τίποτε άλλο, ούτε πόνο ούτε άλλη ενόχληση. Δεν πρόλαβα να σκεφτώ, το ένστικτό μου μου έλεγε ότι αυτό που συνέβαινε δεν ήταν φυσιολογικό. Είχα μόλις μπει στις 26 εβδομάδες.

Read More »