Μια φορά κι έναν καιρό ήταν 6 μαχητές. Και επειδή γεννήθηκαν όλοι τον Γενάρη, ονομάστηκαν «οι μαχητές του Γενάρη». Θα μπορούσε κάπως έτσι να ξεκινάει ένα παραμύθι από αυτά που λέμε στα παιδιά μας, αλλά δυστυχώς δεν είναι ακριβώς έτσι, παρόλο που το τέλος στη δίκη μας περίπτωση ήταν – όπως όλα δείχνουν – αίσιο.
Ο δικός μου ο μαχητής γεννήθηκε την 30η εβδομάδα, 880 γραμμάρια, σοβαρό iugr, 56 μέρες στη ΜΕΝΝ. Προεκλαμψία βαριάς μορφής με 24 (!) πίεση εγώ. «Θα γεννήσουμε» μου είπε ο γιατρός «γιατί κινδυνεύετε και οι δύο εξίσου». Τον γιο μου τον είδα δευτερόλεπτα, τυλιγμένο σε κάτι σαν αλουμινόχαρτο και τον πήραν για το νοσοκομείο. Κι εγώ έμεινα μόνη σε ένα κρύο δωμάτιο χωρίς μωρό, με άδεια αγκαλιά να κοιτάζω το κενό και να παλεύω με τους δαίμονες μέσα μου που λέγονται τύψεις, νιώθοντας πως το σώμα μου δεν κατάφερε να τον κρατήσει. Τον πήραν τόσο βίαια από τη ζεστή φωλίτσα της μανούλας για να καταλήξει σε μια «κρύα» θερμοκοιτίδα και να παλεύει για τη ζωή του. Τύψεις που ακόμα και σήμερα, δύο χρόνια μετά με κυνηγάνε. Ξέρω άλλωστε πως ποτέ δεν θα φύγουν ουσιαστικά, γιατί ήταν ο μόνος που δεν έφταιγε και ο μόνος που τα πλήρωσε όλα.
Read More »