Πετράδι μου,
σου έχω γράψει αυτό το γράμμα χίλιες φορές. Χίλιες φορές που έπεφτα στο κρεβάτι και δεν ήσουν εκεί και κάθε φορά που πέφτω στο κρεβάτι και είσαι πλάι μου.
Είναι ένα γράμμα για σένα και για μένα. Ένα γράμμα γεμάτο πίκρα, θυμό, θλίψη, ματαίωση, ενοχές. Γεμάτο φόβο, προσδοκίες, αναμονή και προσμονή.
Γεννήθηκες στις 29 εβδομάδες, λόγω προεκλαμψίας. Ο γιατρός μας, προσπάθησε να μας δώσει χρόνο, αλλά τα πράγματα ήταν σοβαρά και κινδυνεύαμε και οι δυο. Έπρεπε να βγεις, έτσι απρόσμενα και τελεσίδικα. Η εγκυμοσύνη μου έπρεπε να τερματιστεί και εσύ να βγεις σ’ αυτόν τον κόσμο απροετοίμαστη και μικρούλα. 870 γράμμαρια μικρούλα. Μικρή σαν γατάκι, ένα μικρό και αδύνατο γατάκι.