Στο θέμα του παιδικού σταθμού είμαι απόλυτη. Το σύντομο πέρασμα της κόρης μου από εκεί με οδήγησε σε διάφορα συμπεράσματα και σε μία άποψη που τώρα είναι ακόμη πιο ακραία. Είμαι κατά των παιδικών σταθμών ειδικά με τον τρόπο που αυτοί λειτουργούν στην Ελλάδα. Για διάφορους λόγους, αλλά και επειδή στην πραγματικότητα δεν νομίζω ότι εξυπηρετούν τους εργαζόμενους γονείς. Αφού αυτοί δεν μπορούν να πηγαίνουν το παιδί τους εκεί πριν από τη δουλειά τους και να το παραλαμβάνουν στην επιστροφή τους. Ο σωστός παιδικός σταθμός θα έπρεπε επίσης να ειδοποιεί ότι το παιδί είναι άρρωστο και εμείς να μπορούμε να τσακιστούμε να πάμε να το πάρουμε, επειδή ο εργοδότης μας θα το κατανοούσε, δεν θα θεωρούσε ότι λουφάρουμε, δεν θα απειλούσε με απόλυση και θα προσέφερε ευέλικτους τρόπους εργασίας, ώστε ούτε η δουλειά να μένει πίσω, ούτε να ψοφολογάμε όλοι όλον τον χρόνο από τις ιώσεις μια και «δεν έχω πού να αφήσω το παιδί, δουλεύω». Όπως πχ γίνεται στις Βρυξέλλες όπου εργάζεται η φίλη μου η Αλεξάνδρα.

Read More »

Να σας ρωτήσω κάτι; Με τις ιώσεις πώς την παλεύετε; Της πρώτης χρονιάς στον παιδικό εννοώ. Αυτές του τύπου 2 μέρες σχολείο 3, 5, 15 άρρωστο και πάλι από την αρχή. Αυτές που ξετυλίγουν ευρηματικά όλα τα συμπτώματά τους από το κεφάλι μέχρι τα νύχια των ποδιών σα να σκανάρουν το ανοσοποιητικό του παιδιού. Πυρετός, κόκκινα μάτια, μπλε κύκλοι, μύτη με μύξες όλων των αποχρώσεων και διαφόρων πυκνοτήτων, λαιμός, βήχας για πάντα, πνεύμονες, εξάνθημα (παντού), στομάχι, έντερο, θα μάθω κι άλλα είμαι σίγουρη. Πόσο ψύχραιμοι είστε, ας πούμε από το 1 ως το 5; Και δεν θέλω να πιάσουμε το θέμα της προωρότητας. Είπαμε ότι όσες έχουμε δει το μωρό μας να βασανίζεται στο νοσοκομείο, έχουμε φάει ένα σκάλωμα, αλλά όχι απαραίτητα όλες στον ίδιο βαθμό και δεν μιλάω γι’ αυτό. Μιλάω για το πανανθρώπινο θέμα των ιώσεων, εκείνο που όταν με βλέπετε με κόκκινη μύτη κουνάτε το κεφάλι με συμπόνια: «πρώτη χρονιά ε; θα τα περάσεις αυτά, δεν γίνεται αλλιώς» ή «δράμα, εμάς μας έκαναν έκπτωση στα δίδακτρα». Πώς το ζείτε δηλαδή αυτό το δράμα; Πόσα κουτιά Γλάρος; Πόσα φιαλίδια και φιάλες φυσιολογικού ορού; Σε τι γωνία η ανάκληση στο κρεβάτι; Πόσες ώρες ξενύχτι; Πόσα παφ εισπνεόμενων; Πόση αντιβίωση; Ντεπόν; Πονστάν; Πουλσατίλες; Πόσες φορές στον γιατρό; Κατ’ οίκον ή στο ιατρείο του; Πόσοι διακόψατε τη γυμναστική; Το σχολείο; Νοσηλείες; Μιλήστε μου (και) με νούμερα. Είναι δυνατόν ένα παιδί να είναι μία ολόκληρη σεζόν συνεχώς άρρωστο; Πού οδηγεί αυτό; Νιώθετε τύψεις που το στέλνετε σχολείο; Σας μπαίνουν ιδέες να το σταματήσετε; Τι κερδίσατε από όλο αυτό όσοι προβιβαστήκατε;

Read More »

Ή τι έμαθα φέτος για τους παιδικούς σταθμούς που αν γυρνούσα έναν χρόνο πίσω θα με απέτρεπε από το να αναζητήσω έναν για την κόρη μου.

1) Ότι όλα τα παιδιά δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες. Άλλο μπορεί να χρειάζεται φίλους και να τους αποζητάει, να θέλει να δει τον διπλανό του για να μάθει να τρώει, να χρειάζεται βοήθεια στη λεπτή κινητικότητα… Άλλο μπορεί να ξέρει να τρώει από όλα, να μιλάει καλά, να ζωγραφίζει και να χορεύει, να έχει μια πλούσια κοινωνική ζωή με αδέλφια, ξαδέλφια, πάρτι και γιορτούλες και να μην χρειάζεται να ενταχθεί κάπου για να «μην μείνει πίσω». Άλλο μπορεί να χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να ενταχθεί σε μία μικρή ομάδα και να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, άλλο μπορεί να περνάει στα 3 του χρόνια πιο έντονη τη φάση του αποχωρισμού και να ζητάει τη μαμά του, άλλο ίσως να μην μπορεί να διαχειριστεί ακόμη τα άλλα παιδιά: αυτές (κατά τη γνώμη μου) δεν είναι ενδείξεις για να το πιέσουμε περισσότερο να κάνει κάτι όπως το θέλουμε εμείς ή όπως το έχουν φανταστεί οι παιδαγωγοί ή όπως το κάνουν τα περισσότερα παιδιά.

Read More »