Να σας ρωτήσω κάτι; Με τις ιώσεις πώς την παλεύετε; Της πρώτης χρονιάς στον παιδικό εννοώ. Αυτές του τύπου 2 μέρες σχολείο 3, 5, 15 άρρωστο και πάλι από την αρχή. Αυτές που ξετυλίγουν ευρηματικά όλα τα συμπτώματά τους από το κεφάλι μέχρι τα νύχια των ποδιών σα να σκανάρουν το ανοσοποιητικό του παιδιού. Πυρετός, κόκκινα μάτια, μπλε κύκλοι, μύτη με μύξες όλων των αποχρώσεων και διαφόρων πυκνοτήτων, λαιμός, βήχας για πάντα, πνεύμονες, εξάνθημα (παντού), στομάχι, έντερο, θα μάθω κι άλλα είμαι σίγουρη. Πόσο ψύχραιμοι είστε, ας πούμε από το 1 ως το 5; Και δεν θέλω να πιάσουμε το θέμα της προωρότητας. Είπαμε ότι όσες έχουμε δει το μωρό μας να βασανίζεται στο νοσοκομείο, έχουμε φάει ένα σκάλωμα, αλλά όχι απαραίτητα όλες στον ίδιο βαθμό και δεν μιλάω γι’ αυτό. Μιλάω για το πανανθρώπινο θέμα των ιώσεων, εκείνο που όταν με βλέπετε με κόκκινη μύτη κουνάτε το κεφάλι με συμπόνια: «πρώτη χρονιά ε; θα τα περάσεις αυτά, δεν γίνεται αλλιώς» ή «δράμα, εμάς μας έκαναν έκπτωση στα δίδακτρα». Πώς το ζείτε δηλαδή αυτό το δράμα; Πόσα κουτιά Γλάρος; Πόσα φιαλίδια και φιάλες φυσιολογικού ορού; Σε τι γωνία η ανάκληση στο κρεβάτι; Πόσες ώρες ξενύχτι; Πόσα παφ εισπνεόμενων; Πόση αντιβίωση; Ντεπόν; Πονστάν; Πουλσατίλες; Πόσες φορές στον γιατρό; Κατ’ οίκον ή στο ιατρείο του; Πόσοι διακόψατε τη γυμναστική; Το σχολείο; Νοσηλείες; Μιλήστε μου (και) με νούμερα. Είναι δυνατόν ένα παιδί να είναι μία ολόκληρη σεζόν συνεχώς άρρωστο; Πού οδηγεί αυτό; Νιώθετε τύψεις που το στέλνετε σχολείο; Σας μπαίνουν ιδέες να το σταματήσετε; Τι κερδίσατε από όλο αυτό όσοι προβιβαστήκατε;
Read More »
