«Όταν νόμιζα ότι τα κιλά της εγκυμοσύνης μου θα ήταν το μόνο πρόβλημα μετά τη γέννα». Αυτός θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος της ιστορίας μου.

Παρ’ όλο που είχα ήδη 3 αποβολές, η ευκολία με την οποία μπορούσα να μείνω έγκυος με έκανε να βλέπω τα πράγματα, κατά τη διάρκεια της 4ης εγκυμοσύνης μου, «ανάλαφρα». Τρεις αποβολές και η 4η εγκυμοσύνη έμοιαζε άψογη. Δεν είχα πονάκια, δεν είχα ανακατωσούρες, δεν είχα ζαλάδες, απλά μου είχε κοπέι η όρεξη. Κοτόπουλο, πατάτα και ντομάτα ήταν τα μόνα που μπορούσα να φάω. Στον 6ο μήνα είχα πάρει μόλις 4 κιλά…

Και ξαφνικά άρχισαν οι πόνοι στην πλάτη… σα σουβλιές… Και μετά στο στήθος, μου κοβόταν η ανάσα… Μια βόλτα από τα υπόγεια του Μαιευτήριου… Εντατική… Η πίεση στα ύψη, το λεύκωμα ακόμα ψηλότερα! Πέντε μέρες έμεινα εκεί μέσα. Πολλά φάρμακα και μάλιστα ενδοφλέβια. Ποτέ δε ρώτησα τι κάνουν, άλλωστε και να μου έλεγαν δε θα καταλάβαινα και τίποτα, οπότε καλύτερα να μην ξέρω… Την 5η μέρα καταλάβαμε ότι τα φάρμακα δε με βοηθάνε, ούτε η πίεση έπεφτε, ούτε το λεύκωμα κατέβαινε. Η λύση για να τα καταφέρω ήταν η διακοπή της κύησης.

Read More »

ο γιος της Νικολέτας έμεινε 17 μέρες στη μονάδα

6 μήνες μετά, έχω την ανάγκη να τα μοιραστώ…

Είχα μια υπέροχη εγκυμοσύνη, καμία ενόχληση ή επιπλοκή. Δούλευα στο σχολείο μου σχεδόν μέχρι τον έβδομο, λίγο προτού μπω στον όγδοο. Το μόνο σημάδι ήταν οι συσπάσεις μου. Όταν μπήκα στον ένατο λοιπόν θεωρούσα πως όποια ώρα έρθει το μωρό μου, θα είμαι καλυμμένη. Στις 36 εβδομάδες και 4 μέρες είχα αρκετές συσπάσεις και ξεκινήσαμε τη διαδικασία του τοκετού με τεχνητούς πόνους. Δεκαπέντε ώρες μας πήρε για να γεννήσω και γέννησα φυσιολογικά. Μου έδωσαν το μωρό στην αγκαλιά μου και κλάματα ευτυχίας με πλημμύρισαν! Λίγα λεπτά μετά κάτι δεν πήγαινε καλά, πήραν γρήγορα το μωρό χωρίς να μου εξηγήσουν και θεώρησα πως το έχουν πάει έξω όπως όλα τα μωρά, να το δει η μαμά μου, ο μπαμπάς του…

Read More »

Το ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί από τον οποιοδήποτε γιατρό. Για να μην ρωτάτε λοιπόν συνεχώς, συγκεντρώσαμε τα ορόσημα που πρέπει να έχει κατακτήσει ένα πρόωρο μωρό για να πάρει το πολυπόθητο εξιτήριο. Για να ξέρετε κι εσείς τι περιμένουν οι γιατροί για να σας δείξουν την πόρτα!

Read More »

Ήμουν έγκυος σε δίδυμα, αγοράκι και κοριτσάκι σε διαφορετικούς σάκους. Όλα πήγαιναν πολύ καλά με την εγκυμοσύνη μου από την αρχή. Ώσπου στις 29/3/2014 στις 5.00 π.μ. σπάνε τα νερά και με πιάνουν κατευθείαν πόνοι με διαφορά 3-4 λεπτά ο ένας από τον άλλον. Σκέφτομαι «δεν γίνεται… είναι πολύ νωρίς…» ‘Ημουν στις 31 εβδομάδες…

Read More »

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι. Μια γυναίκα. Μια μέλλουσα μαμά. Το τεστ κυήσεως έκανε 4 μήνες να δείξει θετικό. Μεγάλη χαρά. Και όνειρα. Και συγκινήσεις. Και σχέδια.

Και όλα προχωρούσαν καλά μέχρι την 27^η εβδομάδα. Τότε άρχισαν οι αμφισβητήσεις για το πόσο καλά είναι το έμβρυο, αν μεγαλώνει, τι σύνδρομο είναι αυτό και πόσο πιθανό είναι… Φάρμακα, ενέσεις και ελπίδες. Και Doppler.

Read More »

Κι όμως ένα μαιευτήριο μπορεί τελικά να κρύβει ιστορίες με πολύ λυπημένους πρωταγωνιστές. Ελπίζω η ιστορία μας να δώσει κουράγιο σε όλους όσοι έχουν μωρά σε μονάδα. Γι’ αυτό και τη μοιράζομαι.

Ολική αναισθησία, καισαρική: Βάρος 730 γρ. Ηλικία: 24 εβδομάδες και 5 ημέρες. Πιθανότητες επιβίωσης: κάτω του 30%. Αυτή ήταν η πρώτη ενημέρωση. Τα πρώτα λόγια της προϊσταμένης της μονάδας: «Εδώ να μας θεωρείς οικογένειά σου». Που να ήξερε πόση αλήθεια έκρυβε αυτό. Τις πρώτες μέρες, θυμάμαι, δεν άντεχα να την κοιτάζω. Προσπαθούσα να εξοικειωθώ με τα μηχανήματα και με την εικόνα ενός πολύ προώρου μωρού. Δεν έχει νόημα να πω όλα τα μέτωπα που άνοιγαν και έκλειναν: Καρδιά, κεφάλι, πνεύμονες, έντερο, μάτια, αφτιά …

Read More »

Όταν το πρώτο μου κοριτσάκι ήταν 15 μηνών, αποφάσισα να κάνω ένα δεύτερο παιδί. Τον επόμενο μήνα ήμουν έγκυος. Σεπτέμβρης του 2012. Δούλευα 4ωρη (υποτίθεται) σε ένα κατάστημα με ρούχα, αλλά σχεδόν πάντα καθόμουν 8 ώρες, χωρίς να πληρώνομαι παραπάνω. Χρειαζόμουν τη δουλειά όμως. Έτρεχα να προλάβω τα πάντα: τη δουλειά, το σπίτι, το κοριτσάκι μου που επειδή δεν είχα πού να το αφήσω, κάθε φορά που δούλευα παραπάνω, υποχρεωνόμουν στους συγγενείς να μου την κρατήσουν. Καβγάδες κάθε μέρα στο σπίτι γιατί άργησα πάλι και στη δουλειά άγχος-άγχος-άγχος. Μα κανείς δεν με καταλαβαίνει;

Read More »

27 Ιουνίου 2013, έφερα των 32 εβδομάδων γιο μου, στον κόσμο. Είχα δίδυμη κύηση, αλλά την 29η εβδομάδα το ένα μου μωράκι δεν άντεξε. Αυτό το γεγονός προκάλεσε και τον πρόωρο τοκετό μετά από δύο εβδομάδες. Μείναμε περίπου έναν μήνα στην εντατική, ψυχολογικά ήμουν ένα ράκος. Σαν ένα φοβισμένο σπουργίτι. Δεν ήξερα τι να πρωτοσκεφτώ και τι να φοβηθώ περισσότερο. Το μωράκι μου που έχασα ή αυτό που πάλευε να κρατηθεί στη ζωή;

Read More »