Επιλόχειος ή μετατραυματικό στρες;

Ιανουαρίου 18, 2019 ksokou3 Σχόλια

Όταν γέννησα πρόωρα, πριν από σχεδόν 8 χρόνια, και ζήτησα να δω την ψυχολόγο του μαιευτηρίου, εκείνη απόρησε τι την ήθελα. Δεν ήταν, μήπως, το παιδί καλά; Όταν λίγους μήνες αργότερα αναζητούσα baby sitter για την 6 μηνών κόρη μου και βρήκα κάποια μαία η οποία εντελώς τυχαία είχε εμπειρία στην επιλόχειο κατάθλιψη, μου είπε: «Εσείς πάθατε επιλόχειο με λόγο». Ήταν όμως επιλόχειος κατάθλιψη; Υπάρχει άραγε επιλόχειος με ή χωρίς λόγο;

Σήμερα, οι γονείς ξέρουν πολλά για την επιλόχειο κατάθλιψη και υπάρχουν τρόποι και ειδικοί για να τη διαγνώσουν και να την αντιμετωπίσουν. Πρόσφατα μάλιστα έπεσα πάνω σε ένα δημοσίευμα που περιέγραφε την εμπειρία μιας αμερικανίδας μητέρας με πρόωρο μωρό. Στα μαιευτήρια εκεί τους δίνουν να συμπληρώσουν ερωτηματολόγια σχετικά με τη μητρική κατάθλιψη, ώστε να εντοπίσουν τις υποψήφιες ή πάσχουσες μαμάδες και να τις βοηθήσουν. Εκείνο όμως για το οποίο δεν ψάχνουν ούτε εκεί, που είναι πιο μπροστά ομολογουμένως, πόσο μάλλον εδώ, είναι το μετατραυματικό στρες ή σύνδρομο. Post traumatic stress disorder διεθνώς. Το παρουσιάζει το 53% των μαμάδων που πέρασαν την πόρτα της ΜΕΝΝ και δεν έχει να κάνει με την κλασική επιλόχειο κατάθλιψη, αν και ορισμένα συμπτώματα μπορεί να μοιάζουν.

Η ιστορία της Σταυρούλας: Μετρώντας εβδομάδες, ημέρες, γραμμάρια, πόντους

Ιουνίου 29, 2018 ksokouΣχολιάστε

ΙΩΑΝΝΑ, 15-06-2015, 26+4 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ, 650 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ

«Όταν νόμιζα ότι τα κιλά της εγκυμοσύνης μου θα ήταν το μόνο πρόβλημα μετά τη γέννα». Αυτός θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος της ιστορίας μου.

Παρ’ όλο που είχα ήδη 3 αποβολές, η ευκολία με την οποία μπορούσα να μείνω έγκυος με έκανε να βλέπω τα πράγματα, κατά τη διάρκεια της 4ης εγκυμοσύνης μου, «ανάλαφρα». Τρεις αποβολές και η 4η εγκυμοσύνη έμοιαζε άψογη. Δεν είχα πονάκια, δεν είχα ανακατωσούρες, δεν είχα ζαλάδες, απλά μου είχε κοπέι η όρεξη. Κοτόπουλο, πατάτα και ντομάτα ήταν τα μόνα που μπορούσα να φάω. Στον 6ο μήνα είχα πάρει μόλις 4 κιλά…

Και ξαφνικά άρχισαν οι πόνοι στην πλάτη… σα σουβλιές… Και μετά στο στήθος, μου κοβόταν η ανάσα… Μια βόλτα από τα υπόγεια του Μαιευτήριου… Εντατική… Η πίεση στα ύψη, το λεύκωμα ακόμα ψηλότερα! Πέντε μέρες έμεινα εκεί μέσα. Πολλά φάρμακα και μάλιστα ενδοφλέβια. Ποτέ δε ρώτησα τι κάνουν, άλλωστε και να μου έλεγαν δε θα καταλάβαινα και τίποτα, οπότε καλύτερα να μην ξέρω… Την 5η μέρα καταλάβαμε ότι τα φάρμακα δε με βοηθάνε, ούτε η πίεση έπεφτε, ούτε το λεύκωμα κατέβαινε. Η λύση για να τα καταφέρω ήταν η διακοπή της κύησης.

Γιατί χάθηκα

Μαΐου 31, 2018Μαΐου 31, 2018 ksokouΣχολιάστε

Είναι περίεργο πώς έρχονται τα πράγματα. Τις περισσότερες φορές όπως δεν τα περιμένεις. Να, τώρα ας πούμε, περίμενες πως με την απώλεια της full time δουλειάς σου και τη γνωριμία σου με τον κόσμο της ανεργίας, θα έριχνες βάρος σε αυτό που αγαπάς πιο πολύ: το μπλογκ σου. Ήσουν σίγουρη. Ήμουν σίγουρη.

Φαντάζομαι έτσι σίγουροι θα ήταν κι εκείνοι που πέντε – έξι χρόνια πριν, όταν πρωτοπαρουσιάστηκαν τα μαύρα σύννεφα στην εργασία μου, με συμβούλευαν να την αφήσω και να μείνω με το μωρό που με είχε ανάγκη. Καλώς ή κακώς δεν το έκανα. Διότι δεν το είχα ανάγκη εγώ. Εγωιστικό; Ίσως. Σε μερικές μητέρες η επώδυνη μετάβαση στη μητρότητα φέρνει το αντίθετο από το αναμενόμενο αποτέλεσμα: αντί να θέλουν να είναι συνέχεια με το μωρό τους, να προτιμούν να πηγαίνουν στη δουλειά για να ξεφεύγουν λίγο από το ασήκωτο άγχος, έστω κι αν η καρδιά και το μυαλό τους βρίσκονται πάνω από μία κούνια, μερικά χιλιόμετρα μακριά.

Μάρτης

Μαρτίου 1, 2018 ksokouΣχολιάστε

Να τος πάλι ο Μάρτιος, πλησιάζει. Το συνειδητοποίησα προχτές, όταν ο μεγάλος μου γιος, γεμάτος πανικό, μου υπενθύμισε ότι έχω «μόλις 10 μέρες» για να φτιάξω εκείνα τα βραχιολακια με κόκκινη και άσπρη κλωστή.

Περίεργος μήνας ο Μάρτιος. Για χρόνια ήταν μακράν ο δυσκολότερος μήνας του χρόνου. Σκοτείνιασε πριν από 7 χρόνια, όταν γεννήθηκε πρόωρα το πρώτο μου αγόρι. Δύο χρόνια αργότερα σκοτείνιασε ακόμη περισσότερο όταν το δεύτερο αγόρι μου απέδειξε τη μέρα της γέννησής του με τρόπο απόλυτο και τρομακτικό ότι η φράση «να μπεις στο μήνα σου και όλα θα πάνε καλά» είναι μια μπούρδα.

Από πλεονεκτική θέση

Φεβρουαρίου 25, 2018Φεβρουαρίου 25, 2018 ksokou1 σχόλιο

27332083_900877143370419_3053384029903233020_n — Ηρωίδα που παλεύει με το τέρας της προωρότητας (παιδική ζωγραφιά).

Από την πρώτη φορά που αντίκρυσα το παιδί μου μέσα σε ένα κουτί από πλεξιγλάς, με δεκάδες καλώδια και μηχανήματα υποστήριξης με έζωσε μια θλίψη. Αυτή η θλίψη που θα με ακολουθούσε πολλά χρόνια μετά στη θύμιση εκείνης της εικόνας, αλλά και στη θέα άλλων μικρών παιδιών που ατύχησαν να γεννηθούν πρόωρα. Μία θλίψη ανίκητη που απλώνεται σα λαδιά σε ρούχο. Ξεκινάει από το ίδιο το γεγονός και φτιάχνει ομόκεντρους κύκλους, γεννημένους από παράπονα και αναπάντητα «γιατί». Και καθώς οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια περνούν και το παιδί σου αντιμετωπίζει ενδεχομένως δυσκολίες σε πιάνει – ή μάλλον δεν σε αφήνει – το παράπονο, επειδή πιστεύεις ότι ξεκίνησε τη ζωή του άδικα, άνισα, με θέματα που ίσως του προκαλούν προβλήματα συνεχώς. Ξεκίνησε, έχεις την αίσθηση, από μειονεκτική θέση και ξέρω πως βουβά κατηγορείς και τον εαυτό σου γι’ αυτό.

Μαμά πρωταθλητή

Δεκέμβριος 7, 2017 ksokouΣχολιάστε

Πρώτη φορά αθλητής σε τουρνουά κολύμβησης. Πρώτη φορά μαμά αθλητή που συμμετέχει σε τουρνουά κολύμβησης. Πρώτη φορά οι ίδιες λέξεις που κάποτε μου προκάλεσαν πόνο ανείπωτο με γέμισαν τόση υπερηφάνεια που μόνο τα δάκρυα μπορούσαν να με ανακουφίσουν λίγο. «1430 γραμμάρια», «δεν ξέρουμε αν θα επιβιώσει», «γενικευμένη υποτονία», «δεν θα γίνει ποτέ πρωταθλητής».

Πόσο πολύ πονάνε κάποιες λέξεις. Όχι γιατί δεν θα γίνει πρωταθλητής σε κάποιο άθλημα. Δεν είναι αυτό που μετράει. Είναι που ένας τόσο δα μικρός άνθρωπος παλεύει, χωρίς να φταίει, με πράγματα αυτονόητα: την πρώτη ανάσα, τον πρώτο χτύπο της καρδιάς, την πρώτη κίνηση, την πρώτη λέξη και τόσες άλλες πρωτιές, σε ένα στίβο, ευτυχώς, για λίγους, σε ένα στίβο που θα καθορίσει το ευ ζην, και πολλές φορές ακόμη και το ζην.

Η ιστορία της Δώρας: ήμουν πιο ευτυχισμένη από ποτέ

Δεκέμβριος 3, 2017 ksokouΣχολιάστε

Όταν αποφάσισα ότι θέλω να γίνω μαμά, δεν είχα ιδέα για τις πρόωρες γέννες. Όπως όλες οι γυναίκες, ονειρευόμουν μια εύκολη και ήρεμη εγκυμοσύνη κατά τη διάρκεια τη οποίας θα απολάμβανα κάθε μήνα τη ζωή που ξεκίνησε και θα εξελισσόταν μέσα μου, ένα πλασματάκι που θα αναπτύσσεται μέρα με τη μέρα μέχρι τη στιγμή που θα είναι έτοιμο να ζήσει έξω από το προστατευτικό περιβάλλον της μήτρας και να το πάρω στην αγκαλιά μου, να το φροντίζω και να το αγαπώ. Ωστόσο, τα πράγματα σπάνια έρχονται όπως τα ονειρευόμαστε, τα φανταζόμαστε και τα επιθυμούμε και η μοίρα μου επεφύλασσε πολλές εκπλήξεις στο ξεκίνημα μου σε αυτό το μαγικό ταξίδι της μητρότητας. Η προωρότητα μας χτύπησε την πόρτα και εμείς τη δεχτήκαμε, παλέψαμε μαζί της και τη νικήσαμε! Με αφορμή, λοιπόν, τα πρώτα γενέθλια του παιδιού μου, παίρνω το θάρρος να μοιραστώ δημόσια τη δική μου εμπειρία με την προωρότητα που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια.

31 ebdomades

Ετικέτα: μαμά