Γράμμα στην πρόωρη κόρη μου

20 Μαρτίου, 2020 ksokouΣχολιάστε

Αγάπη μου,

Αποφάσισα να σου γράψω τώρα που κοιμάσαι γαλήνια στο όμορφο κρεβάτι σου, μεγάλο κορίτσι πια που το άλλο πρωί θα ξυπνήσει και θα ετοιμαστεί για να πάει στο σχολείο. Το σπίτι είναι ήσυχο όταν κοιμάσαι, αλλά τόσο γεμάτο από την παρουσία σου. Οι σκέψεις μου με πισωγυρίζουν στην εποχή που κοιμόσουν μόνη σε ένα πλαστικό κουτί, μικροσκοπική και αμέτοχη σε όσα σου συνέβαιναν. Κι εγώ τριγυρνούσα μόνη σε ένα άδειο σπίτι που δεν είχε προλάβει να γεμίσει από το κλάμα ενός μωρού, μικροσκοπική και αμέτοχη σε όσα μας συνέβαιναν. Πόσο αλλιώτικη είναι τώρα η πραγματικότητά μας και πόσο ευγνώμων αισθάνομαι γι’ αυτό! Μου φαίνεται σχεδόν απίστευτο που μεγάλωσες τόσο γρήγορα και τόσο όμορφα και άφησες πίσω σου όλες τις άσχημες στιγμές. Με συγχωρείς που εγώ δυσκολεύτηκα.

Η ιστορία του μπαμπά Σ. : Χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου

24 Απριλίου, 2019 ksokouΣχολιάστε

Θα ήθελα κι εγώ να μοιραστώ την ιστορία μας, μέσα από τα μάτια του πατέρα. Μέσα από τα μάτια του κομπάρσου εν μέρει, διότι πρωταγωνιστές είναι η μάνα και το παιδί σε μία γέννα. Η μάνα νιώθει και πονάει πιο πολύ από τον πατέρα τους 9 μήνες της μαγικής διαδρομής που λέγεται εγκυμοσύνη. Ο πατέρας απλά προσπαθεί να νιώσει ή να καταλάβει το τι συμβαίνει.

Ήταν η πρώτη μας εγκυμοσύνη και η χαρά μας απερίγραπτη. Το θέλαμε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο να δούμε ένα τεστ εγκυμοσύνης θετικό. Μάλιστα την ίδια ώρα που είδαμε το τεστ πήγαμε και για τη χοριακή εξέταση, ώστε να σιγουρέψουμε 100% το γεγονός που επιτέλους θα άλλαζε τη ζωή μας.

Όλα κυλούσαν ομαλά στην εγκυμοσύνη. Και όταν λέω ομαλά το εννοώ… εξετάσεις τέλειες, υπέρηχοι στην ώρα τους με πολύ καλά αποτελέσματα, χωρίς ναυτίες η γυναίκα μου, χωρίς εμετούς, η ανάπτυξη του μικρού κανονική και τίποτα δεν μας έδειχνε πως μέσα σε αυτά τα πελάγη ευτυχίας θα έρθει τέτοια φουρτούνα που δεν θα την έχουμε ξανανιώσει στη ζωή μας.

Σε ένα σπίτι δίπλα στα δικά μας

13 Οκτωβρίου, 2017 ksokouΣχολιάστε

Αν και ο Οκτώβριος είναι ο μήνας ευαισθητοποίησης για τη νεογνική απώλεια και την απώλεια κύησης, αν και το μυαλό όλων πηγαίνει δικαίως στην προωρότητα, τη Νο1 αιτία νεογνικής απώλειας, σήμερα θα σας διηγηθώ μια ιστορία που ουδεμία σχέση με την προωρότητα έχει. Μια ιστορία με κακό τέλος που – για να είμαστε και ακριβοδίκαιοι – πιθανότατα μια προωρότητα να είχε προλάβει.

Η ιστορία είναι αληθινή και αφορά ένα τελειόμηνο μωρό που γεννήθηκε κάπου στις αρχές της σεζόν – κι όταν λέω σεζόν εννοώ την έναρξη των σχολείων και των ιώσεων μαζί. Η ιστορία, επίσης, αφορά τη χρονιά που διανύουμε και κάτι μου λέει πως δεν είναι μοναδική, αν και για λόγους δεοντολογίας θα διατηρήσουμε την ανωνυμία της.

Καιρός να κλείσεις την πόρτα

1 Μαΐου, 2017 ksokouΣχολιάστε

Τα 6 είναι μια καλή ηλικία για να αφήσεις πίσω σου την προωρότητα. Να κλείσεις τη βαριά πόρτα της ΜΕΝΝ χωρίς να γυρίσεις να κρυφοκοιτάξεις από το στρογγυλό τζαμάκι της όπως κάνεις τόσα χρόνια. Να την κλείσεις όχι βροντώντας την, αλλά απαλά και ήσυχα, ώστε να ακούσεις το «κλακ» που εξασφαλίζει ότι έκλεισε, να την κλείσεις με σιγουριά. Σα να κλείνεις ένα βιβλίο που τελείωσες και δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσεις.

Τα 6 είναι μια καλή ηλικία να αφήσεις την προωρότητα πίσω σου, ακόμη κι αν αυτή δεν σε έχει αφήσει ολοσχερώς. Και το γράφω αυτό έχοντας πλήρη γνώση ότι μερικοί ίσως δυσκολεύονται – και δικαιολογημένα -, επειδή έχει πιθανώς αφήσει τα ανεξίτηλα σημάδια της στο παιδί τους. Ακόμη όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις τα 6 εξακολουθούν να είναι μια καλή ηλικία για να αφήσεις πίσω σου την προωρότητα. Όχι να τη σβήσεις από τη μνήμη σου εντελώς – δεν γίνεται -, αλλά να την αφήσεις εκεί πίσω, να υπάρχει εκεί που υπήρξε, έξι χρόνια πριν, να ανήκει στο παρελθόν.

Το τρίδυμο που επέζησε

9 Απριλίου, 2017 ksokouΣχολιάστε

Μία μητέρα θυμάται την πρώτη φορά που το παιδί της αναζήτησε τα τρίδυμα αδέλφια του. Η ιστορία της μας κάνει να αναρωτιόμαστε πώς και πότε θα μιλήσουμε στα παιδιά για την απώλεια των αδελφών τους.

Μία λέξη. Μία μόνο λέξη χρειάστηκε για να με πλημμυρίσουν ξανά οι αναμνήσεις και η θλίψη. Με μία τόσο δα μικρή λέξη επέστρεψα πίσω στην 23^η Ιουνίου 2013, τη μέρα που γέννησα τα τρίδυμά μου και τη μέρα που πέθανε το πρώτο μου παιδί.

Το μοναδικό από τα τρίδυμά μας που επέζησε, η Πέιτον, έχει ιδιαίτερη ρουτίνα προτού πέσει για ύπνο το βράδυ, που περιλαμβάνει το να χαιρετίσει τον αδελφό και την αδελφή της. Πάνω από την αλλαξιέρα της κρέμονται 3 διάφανα κουτιά, ένα για καθένα από τα τρίδυμα. Μέσα υπάρχουν φωτογραφίες και άλλα αναμνηστικά από το νοσοκομείο των 22 εβδομάδων πρόωρων μωρών μας. Στην Πέιτον αρέσει πολύ να τα κοιτάζει και συχνά λέει «Γεια σου, Άμπυ», «Γεια σου, Πάρκερ». Αλλά εκείνη η νύχτα ήταν διαφορετική. Η Πέιτον χαιρέτησε την Άμπυ και μετά κοίταξε πιο κοντά τη φωτογραφία. Και τότε με τη φωνούλα της φώναξε «Ξύπνα!».

Η μεγαλύτερη απώλεια

9 Οκτωβρίου, 201610 Οκτωβρίου, 2016 ksokouΣχολιάστε

Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας ευαισθητοποίησης για τη νεογνική απώλεια και την απώλεια κύησης. Στη χώρα μας, με βάση την τελευταία έκθεση- έρευνα του UN-IGME (Group for Child Mortality Estimation, Σεπτέμβριος 2014), υπήρξε μείωση της νεογνικής θνησιμότητας. Πιο συγκεκριμένα, το 1990 αντιστοιχούσαν 9 θάνατοι κατά τον πρώτο μήνα της ζωής ανά 1.000 ζώντα νεογνά, ενώ το 2013 οι θάνατοι ήταν μόλις 3 ανά 1.000 ζώντα νεογνά. Τα αντίστοιχα ποσοστά σε παγκόσμιο επίπεδο είναι 33 το 1990 και 20 το 2013. Για να έχουμε ένα πιο ξεκάθαρο αριθμό στο μυαλό μας, σε παγκόσμιο επίπεδο παρά την γενικότερη πρόοδο στην παιδική επιβίωση, πεθαίνουν περίπου 1 εκατομμύριο παιδιά την πρώτη κιόλας μέρα της ζωής τους. Ας μην παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι η προωρότητα είναι η δεύτερη μεγάλη αιτία θνησιμότητας.

Τα παραπάνω μου είπε μια φίλη μητέρα που έχει βιώσει την απώλεια ενός παιδιού, η Μερσίνη Κουτσογιαννέλη, δημιουργός του tosodoulika.blogspot.gr, που έχει αφιερώσει αυτόν τον μήνα στη γνωστοποίηση του προβλήματος. Αν θέλετε να μοιραστείτε την πληροφορία με τους υπόλοιπους, δεν έχετε παρά να «κλέψετε» αυτή τη φωτογραφία και να την ανεβάσετε στο προφίλ σας στο facebook. Ακολουθεί μια όμορφη κουβέντα που είχαμε μαζί.

Πώς θα τους μιλήσουμε για την απώλεια;

1 Ιουλίου, 20161 Ιουλίου, 2016 ksokouΣχολιάστε

Ο θάνατος ενός παιδιού αποτελεί βαθύ πλήγμα για όλη την οικογένεια. Είτε συμβαίνει ξαφνικά, είτε μετά από χρόνια ασθένεια, οι γονείς τον αντιλαμβάνονται ως παράλογο, ανεξήγητο, άδικο και αφύσικο, καθώς το να πεθάνει ένα παιδί πριν από τον γονιό του, ανατρέπει τους νόμους της φύσης και την τάξη των πραγμάτων.

Εκτός από τον μεγάλο τους πόνο, πρέπει να αντιμετωπίσουν και τα ερωτήματα των άλλων παιδιών τους ή άλλοτε, αν πρόκειται για δίδυμα ή τρίδυμα αδέλφια που κάποιο πέθανε κατά τη διάρκεια νοσηλείας του στη ΜΕΝΝ, θέλουν να μιλήσουν γι’ αυτό στο άλλο τους παιδί, όταν έχει φτάσει σε κατάλληλη ηλικία. Δεν υπάρχουν κανόνες για το ποια είναι αυτή η ηλικία. Ποικίλλει ανάλογα με το ψυχολογικό στάδιο ανάπτυξης κάθε παιδιού, αλλά και με τη συναισθηματική φόρτιση και ετοιμότητα των γονιών. Οι ειδικοί συμφωνούν πάντως ότι γύρω στα 4 τα παιδιά αρχίζουν να κάνουν ερωτήσεις για τον θάνατο και αυτό αποτελεί ένδειξη ότι είναι έτοιμα να ακούσουν μέρος της αλήθειας. Πώς πρέπει λοιπόν να αναφερθούμε σε ένα τέτοιο γεγονός;

31 ebdomades

Ετικέτα: θάνατος