Μία μητέρα θυμάται την πρώτη φορά που το παιδί της αναζήτησε τα τρίδυμα αδέλφια του. Η ιστορία της μας κάνει να αναρωτιόμαστε πώς και πότε θα μιλήσουμε στα παιδιά για την απώλεια των αδελφών τους.

Μία λέξη. Μία μόνο λέξη χρειάστηκε για να με πλημμυρίσουν ξανά οι αναμνήσεις και η θλίψη. Με μία τόσο δα μικρή λέξη επέστρεψα πίσω στην 23^η Ιουνίου 2013, τη μέρα που γέννησα τα τρίδυμά μου και τη μέρα που πέθανε το πρώτο μου παιδί.

Το μοναδικό από τα τρίδυμά μας που επέζησε, η Πέιτον, έχει ιδιαίτερη ρουτίνα προτού πέσει για ύπνο το βράδυ, που περιλαμβάνει το να χαιρετίσει τον αδελφό και την αδελφή της. Πάνω από την αλλαξιέρα της κρέμονται 3 διάφανα κουτιά, ένα για καθένα από τα τρίδυμα. Μέσα υπάρχουν φωτογραφίες και άλλα αναμνηστικά από το νοσοκομείο των 22 εβδομάδων πρόωρων μωρών μας. Στην Πέιτον αρέσει πολύ να τα κοιτάζει και συχνά λέει «Γεια σου, Άμπυ», «Γεια σου, Πάρκερ». Αλλά εκείνη η νύχτα ήταν διαφορετική. Η Πέιτον χαιρέτησε την Άμπυ και μετά κοίταξε πιο κοντά τη φωτογραφία. Και τότε με τη φωνούλα της φώναξε «Ξύπνα!».

Read More »

Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας ευαισθητοποίησης για τη νεογνική απώλεια και την απώλεια κύησης. Στη χώρα μας, με βάση την τελευταία έκθεση- έρευνα του UN-IGME (Group for Child Mortality Estimation, Σεπτέμβριος 2014), υπήρξε μείωση της νεογνικής θνησιμότητας. Πιο συγκεκριμένα, το 1990 αντιστοιχούσαν 9 θάνατοι κατά τον πρώτο μήνα της ζωής ανά 1.000 ζώντα νεογνά, ενώ το 2013 οι θάνατοι ήταν μόλις 3 ανά 1.000 ζώντα νεογνά.  Τα αντίστοιχα ποσοστά σε παγκόσμιο επίπεδο είναι 33 το 1990 και 20 το 2013. Για να έχουμε ένα πιο ξεκάθαρο αριθμό στο μυαλό μας, σε παγκόσμιο επίπεδο παρά την γενικότερη πρόοδο στην παιδική επιβίωση, πεθαίνουν περίπου 1 εκατομμύριο παιδιά την πρώτη κιόλας μέρα της ζωής τους. Ας μην παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι η προωρότητα είναι η δεύτερη μεγάλη αιτία θνησιμότητας.

Τα παραπάνω μου είπε μια φίλη μητέρα που έχει βιώσει την απώλεια ενός παιδιού, η Μερσίνη Κουτσογιαννέλη, δημιουργός του tosodoulika.blogspot.gr, που έχει αφιερώσει αυτόν τον μήνα στη γνωστοποίηση του προβλήματος. Αν θέλετε να μοιραστείτε την πληροφορία με τους υπόλοιπους, δεν έχετε παρά να «κλέψετε» αυτή τη φωτογραφία και να την ανεβάσετε στο προφίλ σας στο facebook. Ακολουθεί μια όμορφη κουβέντα που είχαμε μαζί.

Read More »

Ο θάνατος ενός παιδιού αποτελεί βαθύ πλήγμα για όλη την οικογένεια. Είτε συμβαίνει ξαφνικά, είτε μετά από χρόνια ασθένεια, οι γονείς τον αντιλαμβάνονται ως παράλογο, ανεξήγητο, άδικο και αφύσικο, καθώς το να πεθάνει ένα παιδί πριν από τον γονιό του, ανατρέπει τους νόμους της φύσης και την τάξη των πραγμάτων.

Εκτός από τον μεγάλο τους πόνο, πρέπει να αντιμετωπίσουν και τα ερωτήματα των άλλων παιδιών τους ή άλλοτε, αν πρόκειται για δίδυμα ή τρίδυμα αδέλφια που κάποιο πέθανε κατά τη διάρκεια νοσηλείας του στη ΜΕΝΝ, θέλουν να μιλήσουν γι’ αυτό στο άλλο τους παιδί, όταν έχει φτάσει σε κατάλληλη ηλικία. Δεν υπάρχουν κανόνες για το ποια είναι αυτή η ηλικία. Ποικίλλει ανάλογα με το ψυχολογικό στάδιο ανάπτυξης κάθε παιδιού, αλλά και με τη συναισθηματική φόρτιση και ετοιμότητα των γονιών. Οι ειδικοί συμφωνούν πάντως ότι γύρω στα 4 τα παιδιά αρχίζουν να κάνουν ερωτήσεις για τον θάνατο και αυτό αποτελεί ένδειξη ότι είναι έτοιμα να ακούσουν μέρος της αλήθειας. Πώς πρέπει λοιπόν να αναφερθούμε σε ένα τέτοιο γεγονός;

Read More »

Μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών είδαμε στον υπέρηχο 3 καρδούλες να χτυπούν. Ο γιατρός μου μου είπε «Δεν θα σε αφήσω να κρατήσεις και τα τρία μωρά Μαρία,  είναι επικίνδυνο με τον σωματότυπο που έχεις, είσαι πολύ αδύνατη και μικροσκοπική». Εκεί κατάλαβα πως οι μανάδες κάνουν θυσίες για τα παιδιά τους κι εγώ προτού καν πιάσω στα χέρια μου τα παιδιά μου έπρεπε να κάνω τη μεγαλύτερη θυσία, το ένα. Πηγαίνοντας για τη μείωση παρακαλούσα να πέσουμε πάνω σε καμιά πορεία, να χαλάσει το αυτοκίνητο. Τίποτε από αυτά που ευχόμουν δεν έγινε. Τη στιγμή της μείωσης ψέλλισα μέσα μου «Η μαμά θα σε αγαπάει για πάντα. Σ’ αγαπώ».

Read More »