Σπουδαία νέα σχετικά με την υγεία των πρόωρα γεννημένων παιδιών είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Μέσα σε 20 χρόνια, οι ομάδες του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας και Ιατρικής Έρευνας στη Γαλλία διαπίστωσαν μια ξεκάθαρη βελτίωση του ποσοστού επιβίωσης των παιδιών που γεννιούνται πρόωρα και μια μείωση κατά το ήμισυ στις εγκεφαλικές βλάβες μέχρι την ηλικία των 2 ετών.
Η είδηση της επιβίωσης του μικρού Ιάπωνα έχει κάνει τον γύρο του κόσμου. Από τη χώρα του εξαπλώθηκε με ταχύτητα φωτός σε όλα τα μεγάλα διεθνή μέσα κι από εκεί έφτασε και στη δική μας. Είναι λίγες μέρες τώρα που διαβάζουμε και ακούμε μία από τις πιο συγκλονιστικές και αισιόδοξες περιπέτειες. Ο μικρός γεννήθηκε μόλις 268 γραμμάρια στις 24 εβδομάδες κύησης και πέντε μήνες αργότερα πήρε εξιτήριο όντας καλά στην υγεία του! Πρόκειται για το πιο μικρό νεογέννητο αγόρι που κατάφερε να πάρει εξιτήριο σε καλή κατάσταση υγείας.
Ήταν το μικρότερο μωρό που γεννήθηκε ποτέ στο νοσοκομείο Mount Sinai στο Σικάγο. Η Eirianna Martins γεννήθηκε μόλις 23 εβδομάδων. Οι γιατροί είχαν πει στους γονείς ότι το μωρό τους ήταν στο «όριο της βιωσιμότητας», με μόλις 17% πιθανότητες να βγάλει τη νύχτα.
Τέσσερις μήνες όμως μετά την τόσο πρόωρη γέννησή της, η μητέρα της κατάφερε να την κρατήσει αγκαλιά, να την ταΐσει και να την πάρει σπίτι τους.
Συνέβη μερικές μέρες μετά τη δημοσίευση μίας αναφοράς που αποκάλυπτε ότι ολοένα και περισσότερα πρόωρα καταφέρνουν να επιβιώσουν ενάντια στα προγνωστικά – κυρίως χάρη στη θεραπεία με στεροειδή που γίνεται σε γυναίκες με υψηλού κινδύνου εγκυμοσύνες.
Είναι μερικά θέματα που δεν τολμάς να πιάσεις. Ανήκουν στα ανείπωτα. Προβληματιστήκαμε πολύ για το αν θα πρέπει να μιλήσουμε για ένα από αυτά, το δικαίωμα στο «ναι» και στο «όχι» της ανάνηψης. Γιατί – αλήθεια – ποιος γονιός μπορεί να πει όχι; Πώς είναι δυνατόν να τίθεται ερώτημα στο αν ένας γονιός θέλει να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα να σώσει ό,τι πολυτιμότερο έχει στη ζωή; Όταν αυτό γεννιέται στις 22 και στις 23 και στις 24 εβδομάδες; Καταλήξαμε όμως στο ότι αν δεν το κάνει ένα site που εστιάζει στην προωρότητα, τότε ποιος; Ποιος πρέπει να μιλήσει για το μεταίχμιο μιας εποχής που δίνει την ευκαιρία σε παιδιά τα οποία έχουν συμπληρώσει λιγότερες από 26 εβδομάδες κύησης να επιβιώσουν, αλλά που δεν έχει ακόμη τα μέσα να εγγυηθεί για την καλή ζωή τους;
Γεννημένες την 23η εβδομάδα είναι η ζωντανή απόδειξη ότι θαύματα συμβαίνουν και μάλιστα επί 2
Γελώντας στην αγκαλιά της μαμάς τους, η Άναμπελ και η Αϊμοτζεν είναι η εικόνα της απόλυτης ευτυχίας. Ωστόσο, αυτά τα γεμάτα ευτυχία προσωπάκια έδωσαν μεγάλη μάχη για τη ζωή τους όταν γεννήθηκαν στις 23+4 εβδομάδες κύησης – γεγονός που τα κατέταξε στα στα πιο μικρά δίδυμα που γεννήθηκαν ποτέ στη Βρετανία. Η Άναμπελ ζύγιζε περίπου 400 γρ. και η Αϊμοτζεν 460 γρ. Και των δύο η ζωή κρέμονταν από μία κλωστή όταν γεννήθηκαν τόσο αναπάντεχα τον προηγούμενο Απρίλιο.
Η Αϊμοτζεν
Σε λίγες μέρες θα γίνει 12 μηνών. Πέρασε ο πρώτος χρόνος της ζωής της. Ευτυχώς είναι καλά. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω και έχω την ανάγκη να μοιραστώ αυτά που περάσαμε η μικρή μου μαχήτρια και εγώ.
Όλα ξεκίνησαν στις 23/12/15, διένυα τη 18η εβδομάδα της δεύτερης κύησής μου. Ξαφνικά, εκείνη την ημέρα είδα άσπρη βλέννα στο εσώρουχό μου, ειδοποίησα τον γιατρό μου. Μου είπε να περάσω από το ιατρείο. Με εξέτασε χωρίς να μου κάνει υπέρηχο, όλα καλά είπε, απλά να μην σηκώνω το μωρό (6,5 μηνών τότε). Περνούσαν οι μέρες, τα υγρά συνεχίζονταν, ξαναπήγα στο γιατρό. Πάλι μου είπε τα ίδια, κλειστός ο τράχηλος απέξω, να ξεκουράζομαι. Ξαναπήγα άλλη μία φορά, αλλά εκείνος ούτε μία φορά δεν χρησιμοποίησε τον υπέρηχο για να μετρήσει το μήκος του τραχήλου. Ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά, ήθελα να ζητήσω δεύτερη γνώμη, αλλά δεν πρόλαβα. Στις 14/1/16 ξύπνησα με ροζ βλέννα. Αυτή τη φορά δεν με καθησύχασε ο γιατρός, διαστολή μου είπε και με έστειλε στο νοσοκομείο. Ήμουν 21 + 3 εβδομάδων.
ΣΤΙΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΝΟΣΗΛΕΙΑΣ ΝΕΟΓΝΩΝ (ΜΕΝΝ) ΚΑΙ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ (ΜΕΘ). Κάτι σαν…προσκύνημα.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας στις 17/11 που άμεσα συνδέεται με τη ΜΕΝΝ και την εισαγωγή της αδελφικής μου φίλης ως πολυτραυματία τροχαίου στη ΜΕΘ, καταγράφω τους προσωπικούς μου κανόνες που με βοήθησαν τότε και τώρα να βρίσκομαι έξω από τις βαριές πόρτες.
Κάθε φορά που ακούω ένα καλό νέο σε κάποιο follow up είναι η στιγμή που δικαιωματικά μας ανήκει. Ανήκει στην ομάδα της οικογένειάς μας, είναι η ώρα να πανηγυρίσουμε και να χαρούμε ανεμπόδιστα. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Πρώτον επειδή με την προωρότητα έμαθα να μην χαλαρώνω ποτέ, να αισθάνομαι πως ναι-μεν-αλλά. Δεύτερον και βασικότερο επειδή πλέον ξέρω ότι δεν ακούνε όλοι καλά νέα και αυτό με θλίβει.
Για ένα πράγμα δεν χρειάζεται να αμφιβάλλει ποτέ μια γυναίκα: ότι το παιδί που γέννησε είναι δικό της. Πλην όμως, οι βεβαιότητες είναι για να κλονίζονται.
Μαζεμένοι γύρω από το κινητό του συναδέλφου που μόλις χτες έγινε πατέρας, τσιρίζουμε όλο χαρά για το νεογέννητο που βλέπουμε στην αγκαλιά της μάνας του σε ενσταντανέ από την αίθουσα τοκετού. Το μικροσκοπικό πρόσωπό του γεννά στα δικά μας συσπάσεις αυθόρμητης στοργής, αγάπης, τρυφερότητας. Και στη σκέψη των όσων μαμάδων αναμνήσεις από τη δική τους αντίστοιχη στιγμή απόλυτης ευδαιμονίας. Η συνάδελφος που ξέρει με περισσότερες λεπτομέρειες την περιπέτειά μου, με παίρνει παράμερα και μου λέει: «Θα πρέπει να είναι πολύ σκληρό για σένα να βλέπεις τέτοιες εικόνες. Θα νιώθεις ίσως ζήλια που δεν το έζησες».
Είχαμε μια συζήτηση τις προάλλες με φίλες για το αν ο μπαμπάς μπορεί να γίνει μαμά. Όχι βέβαια κυριολεκτικά. Δεν τον βάλαμε να θηλάσει. Ούτε αναρωτηθήκαμε για το αν ο θηλασμός είναι αυτός που κάνει μια γυναίκα μάνα. Αυτά τα έχουμε λύσει προ πολλού στο κεφάλι μας. Βάλαμε στο μικροσκόπιο τα υπόλοιπα.
