Ή γιατί αποφάσισα να γράψω για αυτή
Θα μπορούσα να κλείσω πίσω μου την πόρτα της ΜΕΝΝ και να απαγορεύσω στον εαυτό μου να θυμάται. Οι σκέψεις όμως θα εμφανίζονταν ξανά και ξανά κι ας τις έστελνα (και τις στέλνω) ξανά πίσω, θα έρχονταν (και έρχονται) ακόμη και στα όνειρά μου. Γιατί η προωρότητα είναι πάντα εκεί, είναι το σημείο αναφοράς.
ΣΤΙΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΝΟΣΗΛΕΙΑΣ ΝΕΟΓΝΩΝ (ΜΕΝΝ) ΚΑΙ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ (ΜΕΘ). Κάτι σαν…προσκύνημα.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας στις 17/11 που άμεσα συνδέεται με τη ΜΕΝΝ και την εισαγωγή της αδελφικής μου φίλης ως πολυτραυματία τροχαίου στη ΜΕΘ, καταγράφω τους προσωπικούς μου κανόνες που με βοήθησαν τότε και τώρα να βρίσκομαι έξω από τις βαριές πόρτες.
Με λένε Χριστίνα και στις 23.11.2015 έγινα μαμά ενός πρίγκιπα 33 εβδομάδων που γεννήθηκε με επείγουσα καισαρική τομή. Για να μην τα πολυλογούμε ό,τι θες να αποφύγεις, τελικά το λούζεσαι!
Αφού ξεπέρασα την κατάθλιψη της δύσκολης εγκυμοσύνης μου τον 5ο μήνα, ξεκίνησα τα δικά μου: «Γιατρέ, εγώ θα γεννήσω φυσιολογικά, χωρίς επισκληρήδιο και το μωρό δεν θα το αφήσω να φτάσει πάνω από 2900 – 3000 γρ. «Χριστίνα, μην σχεδιάζεις. Το μωρό επιλέγει πώς θα έρθει στη ζωή». Πόσο δίκιο είχε!
Πριν από τρία χρόνια γέννησα πρόωρα. Στις 31 εβδομάδες. Ένα μωρό που χρειάστηκε πολλά περισσότερα από το να μείνει λίγες μέρες στη θερμοκοιτίδα για να μεγαλώσει. Προτού βρεθώ αντιμέτωπη με την περιπέτεια της προωρότητας, δεν είχα ιδέα τι σημαίνει. Και σύντομα διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι που δεν φόρεσαν την πράσινη φόρμα για να περιμένουν στην ουρά για το επισκεπτήριο, δεν είχαν ιδέα τι πέρναγα. «Γέννησα πρόωρα» τους έλεγα. «Αλλά όλα καλά, ε;» μου απαντούσαν. Αργότερα έμαθα ότι η προωρότητα αγγίζει ένα στα δέκα μωρά παγκοσμίως. Τα περισσότερα από αυτά επιβιώνουν με πολύ καλές προοπτικές ή με αντιμετωπίσιμα προβλήματα υγείας. Άλλα με σημαντικές αναπηρίες. Και άλλα δεν περνάνε ποτέ το κατώφλι του σπιτιού τους. Ωστόσο, το αληθινό πρόσωπο της προωρότητας δεν γίνεται ευρέως γνωστό. Οι γονείς δεν μιλούν γι’ αυτό. Ίσως επειδή πονάει πολύ. Η 17η Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα (κατά της Προωρότητας) και με αυτή την αφορμή θέλησα να γράψω τα όσα μου έμαθε αυτή η εμπειρία.
Ήμασταν διακοπές όταν κατάλαβα ότι θα γεννούσα στις 23 + 3 εβδομάδες κύησης. Μεταφέρθηκα με αεροπλάνο σε ένα άγνωστο νοσοκομείο, ώρες μακριά από το σπίτι.
Όταν ο γιατρός μου είπε σπρώξω, έκλαψα από τα βάθη της ψυχής μου. Δεν ήθελα να γεννήσω εκείνη την μέρα. Κι όμως το έκανα.
