Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012, νωρίς το απόγευμα. Καθόμαστε με τη γυναίκα μου στον καναπέ, περιμένουμε να περάσει λίγο η ώρα για να ξεκινήσουμε για τον γυναικολόγο, για εξέταση ρουτίνας. Δίδυμη κύηση, 24η εβδομάδα. Συζητάμε λεπτομέρειες τοποθέτησης κρεβατιών κ.λπ. στο δωμάτιο «των κοριτσιών». Κάποια στιγμή φεύγουμε, φτάνουμε στο ιατρείο, περιμένουμε λιγάκι, μπαίνουμε, πάμε για τον υπέρηχο. Ο γιατρός ακούει και βλέπει την πρώτη, όλα καλά, όταν πάει στη δεύτερη σοβαρεύει και σκοτεινιάζει ολόκληρος… «Δεν την ακούω». Χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, η γυναίκα μου αν και ξαπλωμένη ετοιμάζεται να καταρρεύσει. Δεν υπάρχει πλέον ο πληθυντικός, το δωμάτιο δεν θα είναι «των κοριτσιών». Η μία μας κόρη δεν θα γεννηθεί ποτέ. Καταρρέουμε, συνερχόμαστε όπως όπως, ο γιατρός μας καθησυχάζει λέγοντας ότι «το κορίτσι μας» είναι μια χαρά και ότι όλα θα πάνε καλά. Φεύγουμε, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, και μου λέει η γυναίκα μου «αν όλα πάνε καλά θέλω να την ονομάσουμε Ζωή».
Read More »