Η γέννα μου (αφιερωμένο στους γιους μου)
Πριν από δύο χρόνια, αρχές καλοκαιριού, μόλις είχα μπει στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Ήμουν χαρούμενη γιατί είχαμε πιάσει ένα σημαντικό στόχο: τις 32 βδομάδες κύησης. Στη δίδυμη κύηση, η προωρότητα είναι μια απειλή που πλανάται συνεχώς πάνω από το κεφάλι σου. Ήταν ένας από τους πολλούς λόγους που δε χάρηκα την εγκυμοσύνη μου όσο θα ήθελα. Είχα άγχος… Ένα σφίξιμο στο στομάχι μη συμβεί κάτι κι ο τοκετός δεν πάει καλά.
Έφθασε νομίζω η ώρα να γράψω και εγώ τη δική μου ιστορία, την ιστορία του Αριστείδη. Ο μικρός μου λοιπόν Αριστείδης γεννήθηκε στις 25.1.2014 πρόωρος 29 εβδομάδων 1130 γρ. Αυτά είναι τα στοιχεία που πιστεύω θα τον συνοδεύουν για όλη του τη ζωή. Η εγκυμοσύνη μου, δίδυμη μονοχωριακή, και εκεί αρχίζουν όλα.
Η δική μας ιστορία τα είχε όλα. Την προωρότητα, τη μάχη για την επιβίωση, τους φόβους, τις αγωνίες, όλα όσα μόνο οι γονείς με πρόωρα μπορούν να ξέρουν. Επεμβάσεις, μια νίκη αλλά και μια… απώλεια.
Συνήθως λέω την ιστορία μου σαν να την έχω ακούσει από κάποιον άλλο.
Τα μάτια μου τρέχουν και τα συναισθήματα με πλημμυρίζουν όταν διαβάζω ιστορίες ίδιες με την δική μου, μα όχι με την δική μου…
Ίσως γιατί τότε έκλαψα πολύ και σώθηκαν τα δάκρυά μου για μένα, έτσι πρέπει να έγινε, μα δεν θυμάμαι και σίγουρα να σας πω….
Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες μόνο γεγονότα.
27 Ιουνίου 2013, έφερα των 32 εβδομάδων γιο μου, στον κόσμο. Είχα δίδυμη κύηση, αλλά την 29η εβδομάδα το ένα μου μωράκι δεν άντεξε. Αυτό το γεγονός προκάλεσε και τον πρόωρο τοκετό μετά από δύο εβδομάδες. Μείναμε περίπου έναν μήνα στην εντατική, ψυχολογικά ήμουν ένα ράκος. Σαν ένα φοβισμένο σπουργίτι. Δεν ήξερα τι να πρωτοσκεφτώ και τι να φοβηθώ περισσότερο. Το μωράκι μου που έχασα ή αυτό που πάλευε να κρατηθεί στη ζωή;
Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012, νωρίς το απόγευμα. Καθόμαστε με τη γυναίκα μου στον καναπέ, περιμένουμε να περάσει λίγο η ώρα για να ξεκινήσουμε για τον γυναικολόγο, για εξέταση ρουτίνας. Δίδυμη κύηση, 24η εβδομάδα. Συζητάμε λεπτομέρειες τοποθέτησης κρεβατιών κ.λπ. στο δωμάτιο «των κοριτσιών». Κάποια στιγμή φεύγουμε, φτάνουμε στο ιατρείο, περιμένουμε λιγάκι, μπαίνουμε, πάμε για τον υπέρηχο. Ο γιατρός ακούει και βλέπει την πρώτη, όλα καλά, όταν πάει στη δεύτερη σοβαρεύει και σκοτεινιάζει ολόκληρος… «Δεν την ακούω». Χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, η γυναίκα μου αν και ξαπλωμένη ετοιμάζεται να καταρρεύσει. Δεν υπάρχει πλέον ο πληθυντικός, το δωμάτιο δεν θα είναι «των κοριτσιών». Η μία μας κόρη δεν θα γεννηθεί ποτέ. Καταρρέουμε, συνερχόμαστε όπως όπως, ο γιατρός μας καθησυχάζει λέγοντας ότι «το κορίτσι μας» είναι μια χαρά και ότι όλα θα πάνε καλά. Φεύγουμε, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, και μου λέει η γυναίκα μου «αν όλα πάνε καλά θέλω να την ονομάσουμε Ζωή».
