ο γιος της Νικολέτας έμεινε 17 μέρες στη μονάδα

6 μήνες μετά, έχω την ανάγκη να τα μοιραστώ…

Είχα μια υπέροχη εγκυμοσύνη, καμία ενόχληση ή επιπλοκή. Δούλευα στο σχολείο μου σχεδόν μέχρι τον έβδομο, λίγο προτού μπω στον όγδοο. Το μόνο σημάδι ήταν οι συσπάσεις μου. Όταν μπήκα στον ένατο λοιπόν θεωρούσα πως όποια ώρα έρθει το μωρό μου, θα είμαι καλυμμένη. Στις 36 εβδομάδες και 4 μέρες είχα αρκετές συσπάσεις και ξεκινήσαμε τη διαδικασία του τοκετού με τεχνητούς πόνους. Δεκαπέντε ώρες μας πήρε για να γεννήσω και γέννησα φυσιολογικά. Μου έδωσαν το μωρό στην αγκαλιά μου και κλάματα ευτυχίας με πλημμύρισαν! Λίγα λεπτά μετά κάτι δεν πήγαινε καλά, πήραν γρήγορα το μωρό χωρίς να μου εξηγήσουν και θεώρησα πως το έχουν πάει έξω όπως όλα τα μωρά, να το δει η μαμά μου, ο μπαμπάς του…

Read More »

17 Νοεμβρίου 2013 Παγκόσμια Μέρα Προωρότητας. Αλλά και η μέρα που έμαθα ότι είμαι έγκυος.

Η πιο όμορφη Δευτέρα της ζωής μου καθώς πάλευα για μία εγκυμοσύνη σχεδόν δύο χρόνια.

365 μονάδες η χοριακή μου. Σούπερ. Ενημερώνω τον γιατρό μου τον οποίο βλέπω μετά από μερικές μέρες και με την ανακοίνωση της ΠΗΤ ξεκινάει το δικό μου ταξίδι προς την ευτυχία.

Read More »

Όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ ήθελα, εκτός από το να μοιραστώ τα συναισθήματά μου για το μεγάλωμα του παιδιού μου, να φανώ και λίγο χρήσιμη στις μητέρες που έχουν πρόωρα μωρά. Και αυτό δεν γίνεται μόνο με το να εκφράσεις όσα μπορεί να νιώθει και ο άλλος, αλλά και με την παροχή χρήσιμων πληροφοριών. Αφού λοιπόν μελέτησα το θέμα του θηλασμού κι αφού κατάφερα σε έναν ικανοποιητικό βαθμό να θηλάσω την κόρη μου, έστω και με συμπλήρωμα ξένου γάλακτος, μέχρι την ηλικία των 5 μηνών, κατέληξα στη συλλογή μερικών συμπερασμάτων που μπορεί να σου φανούν χρήσιμα.

Read More »

Αυτή είναι η ιστορία μιας γιαγιάς που ξέρει από πρόωρα μωρά, επειδή κάνει μια ασυνήθιστη δουλειά. Μια δουλειά που στα μέρη μας δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε. Βρήκα το κείμενο σε μια τοπική εφημερίδα της αμερικανικής πολιτείας της Πενσιλβάνια. (http://.lancasteronline.com) και έβαλα τα λεγόμενά της και το ρεπορτάζ της Cindy Stauffer σε πρώτο πρόσωπο σαν να τα διηγείται εκείνη. Η ιστορία της δεν έχει τίποτε τραγικό, ούτε καν τραυματικό. Δεν συγκινεί με τον πόνο της, αλλά με την ανθρωπιά της προσφοράς της. Και με την απλότητα που διακρίνει πολλές φορές μια σπουδαία δουλειά. Την θαυμάζω απεριόριστα.

Read More »

Υπάρχουν δύο τρόποι προσέγγισης για να ενθαρρύνεις μια μητέρα να θηλάσει. Και οι δύο προαπαιτούν την ενημέρωση. Ο πρώτος όμως εστιάζει μόνο σε αυτή και «μαλώνει» για τις συνέπειες του μη θηλασμού στην υγεία του παιδιού. Στις περιπτώσεις των πρόωρων νεογνών ταιριάζει μόνο ο δεύτερος: εκείνος που δεν θα τρομάξει τη μητέρα, δεν θα τη φορτώσει ενοχές, αλλά θα της δείξει τον δρόμο, αγκαλιάζοντας με αγάπη τις προσπάθειες και τις επιλογές της. Σαν το παραμύθι με τον άνεμο και τον ήλιο, που τελικά κάνει κάποιον να βγάλει το παλτό του. Πένα στην Αρτεμισία.

Read More »