Η Δήμητρα γέννησε πρόωρα, στις 30 εβδομάδες, τα δίδυμα κορίτσια της, αλλά εκείνο που την ταλαιπώρησε περισσότερο είναι η υπογονιμότητα. Αυτός είναι και ο λόγος μας ζήτησε να μοιραστεί την ιστορία της, για να βοηθήσει και άλλες γυναίκες με θέματα υπογονιμότητας. Μας είπε ότι ο ειδικός που τελικά επέλεξε, στάθηκε με προσοχή πάνω από τα προβλήματά της, μελέτησε τις εξετάσεις της και δεν τη φόρτωσε με περιττά φάρμακα. Η Δήμητρα σήμερα είναι τρισευτυχισμένη μαμά.
Η ιστορία της Κάιλι: Αγαπώντας τα σημάδια μου
Η Κάιλι Γκορτ γεννήθηκε πρόωρα μαζί με τη δίδυμη αδελφή της το 1998. Σήμερα φοιτά στο λύκειο και σχεδιάζει να σπουδάσει εργοθεραπεία ή νοσηλευτική. Μας διηγείται τη δική της ιστορία.
«Πώς απέκτησες αυτό το σημάδι;», ρώτησε ένα περίεργο παιδί.
Αναφέρεται στο σημάδι με σχήμα V στη δεξιά πλευρά του στομαχιού μου, ακριβώς πάνω από γοφό μου. Παρόλο που στους υπόλοιπους αυτό το σημάδι φαίνεται περίεργο, ποτέ δεν ντράπηκα για αυτό.
«Μιλάς για αυτό εδώ;», ρωτάω δείχνοντάς το για να σιγουρευτώ. Εκείνη κουνάει καταφατικά το κεφάλι.
Βρίσκομαι στην πισίνα με τα παιδιά που προσέχω, φορώντας το μαγιό μου, που αφήνει ακάλυπτο το στομάχι μου και την τομή. Την ερώτηση του παιδιού μου την έχουν κάνει πολλοί ακόμη. «Έχω κάνει εγχείρηση», απαντώ. «Επειδή γεννήθηκα πρόωρα».
Καλύτερη υγεία για τα πρόωρα
Σπουδαία νέα σχετικά με την υγεία των πρόωρα γεννημένων παιδιών είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Μέσα σε 20 χρόνια, οι ομάδες του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας και Ιατρικής Έρευνας στη Γαλλία διαπίστωσαν μια ξεκάθαρη βελτίωση του ποσοστού επιβίωσης των παιδιών που γεννιούνται πρόωρα και μια μείωση κατά το ήμισυ στις εγκεφαλικές βλάβες μέχρι την ηλικία των 2 ετών.
Η ιστορία του μπαμπά Σ. : Χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου
Θα ήθελα κι εγώ να μοιραστώ την ιστορία μας, μέσα από τα μάτια του πατέρα. Μέσα από τα μάτια του κομπάρσου εν μέρει, διότι πρωταγωνιστές είναι η μάνα και το παιδί σε μία γέννα. Η μάνα νιώθει και πονάει πιο πολύ από τον πατέρα τους 9 μήνες της μαγικής διαδρομής που λέγεται εγκυμοσύνη. Ο πατέρας απλά προσπαθεί να νιώσει ή να καταλάβει το τι συμβαίνει.
Ήταν η πρώτη μας εγκυμοσύνη και η χαρά μας απερίγραπτη. Το θέλαμε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο να δούμε ένα τεστ εγκυμοσύνης θετικό. Μάλιστα την ίδια ώρα που είδαμε το τεστ πήγαμε και για τη χοριακή εξέταση, ώστε να σιγουρέψουμε 100% το γεγονός που επιτέλους θα άλλαζε τη ζωή μας.
Όλα κυλούσαν ομαλά στην εγκυμοσύνη. Και όταν λέω ομαλά το εννοώ… εξετάσεις τέλειες, υπέρηχοι στην ώρα τους με πολύ καλά αποτελέσματα, χωρίς ναυτίες η γυναίκα μου, χωρίς εμετούς, η ανάπτυξη του μικρού κανονική και τίποτα δεν μας έδειχνε πως μέσα σε αυτά τα πελάγη ευτυχίας θα έρθει τέτοια φουρτούνα που δεν θα την έχουμε ξανανιώσει στη ζωή μας.
Όχι πια καλώδια στις ΜΕΝΝ!
Η είδηση κυκλοφόρησε την προηγούμενη εβδομάδα: Μαλακοί και εύκαμπτοι αισθητήρες χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά για να παρακολουθούν την υγεία των μωρών στη ΜΕΝΝ με ακρίβεια και χωρίς καλώδια. Πόσο τέλειο ακούγεται!
Μία διεπιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου Northwestern ανέπτυξε αυτούς τους χωρίς καλώδια αισθητήρες σώματος που αντικαθιστούν το μπέρδεμα εκείνων που χρησιμοποιούνται στις Μονάδες Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών και βάζουν περιορισμούς στις αγκαλιές και το δέσιμο των γονιών με τα μωρά τους.
Ήμουν λύκος κι ήταν πεταλούδα
Μερικές φορές αναρωτιέμαι σε ποιον απευθύνονται τα παραμύθια; Στα παιδιά ή στους μεγάλους; Μήπως διαβάζοντάς τα ο ενήλικας παίρνει το μήνυμα που χρειάζεται να μεταφέρει στο παιδί κι αν η ιστορία αρέσει στον ίδιο, θα τη διηγηθεί με τέτοιο τρόπο που τελικά θα την αγαπήσει και ο μικρός του ακροατής; Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές στάθηκε ένα παιδικό βιβλίο που διαβάσαμε τις προάλλες – συνηθίζουμε ακόμη να διαβάζουμε μαζί βιβλία, παρότι πλέον μπορεί και μόνη της – γιατί ένιωσα ότι πρωτίστως σε μένα είχε κάτι να πει. Μία από εκείνες τις απλές αλήθειες που αρκεί μία στιγμή για να συνειδητοποιήσεις τη σημασία τους στη ζωή σου.
Η Ισαβέλλα επιστρέφει στη ΜΕΝΝ 12 χρονών
Καμιά φορά εμείς οι γονείς των πρόωρων το κρυφοσκεφτόμαστε: Να μεγαλώσουν γερά και μια μέρα να επιστρέψουν στη ΜΕΝΝ που πάλεψαν για τη ζωή τους και όλοι εκεί να τους θαυμάσουν για τα κατορθώματά τους και να κλαίνε από συγκίνηση. Η Ισαβέλλα Τσιριέλο, μια μαθήτρια της Α΄ Γυμνασίου στη Νέα Υόρκη, το έκανε. Επέστρεψε στη ΜΕΝΝ όπου νοσηλεύτηκε τις πρώτες δύσκολες ημέρες της ζωής της και ευχαρίστησε το προσωπικό με τον πιο γλυκό τρόπο: παίζοντας μουσική στα μωρά!
