Γεννημένη μόλις την 22η εβδομάδα κύησης, η μικρή Αλεξί ξεπερνά τα όρια βιωσιμότητας των εξαιρετικά πρόωρων μωρών. Ήδη 5 μηνών, τα πηγαίνει εντυπωσιακά καλά, όπως δείχνουν άλλωστε και τα παχουλά της μάγουλα.
Η πρόοδος της Ιατρικής επιτρέπει να σώζονται ολοένα και περισσότερα εξαιρετικά πρόωρα μωρά. Πέρα όμως από αυτό, η Αλεξί αποτελεί μία σπάνια περίπτωση. Γεννημένη στις 22+6 εβδομάδες κύησης, ζύγιζε μόλις 520 γραμμάρια και είχε το πολύ 20% πιθανότητες να επιβιώσει.
Ήταν περίπου 7 το πρωί του Σαββάτου. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να οδηγήσουμε κάτι λιγότερο από 2 ώρες προκειμένου να φτάσουμε στο νοσοκομείο που θα φιλοξενούσε αρχικά εμένα και λίγες μέρες αργότερα το πρώτο μου παιδί. Ένα νοσοκομείο που ποτέ δε σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να χρειαστώ εγώ ή ακόμη περισσότερο το νεογέννητο παιδί μου.
Κοντεύουν 9 χρόνια από τη μέρα που αφήσαμε πίσω μας τη ΜΕΝΝ, ύστερα από 36 μέρες παραμονής. Στάθηκε τυχερός και χρειάστηκε το λιγότερο δυνατό χρόνο παραμονής για την εβδομάδα κύησης και το βάρος που γεννήθηκε. Η καρδιά μου τότε πίστευε ότι είχαμε παλέψει με την προωρότητα και είχαμε κερδίσει. Και ήμουν αποφασισμένη να τα αφήσω όλα πίσω, είχα τελειώσει μαζί της. Κανείς δε χρειαζόταν να μάθει τι είχε περάσει. Το μυαλό μου όμως ήξερε ότι μία δεύτερη μάχη μόλις άρχιζε…
Να τα αγαπάτε τα πρόωρα… Και λίγο παραπάνω τις μανούλες τους….
Ο Γιώργος αποφάσισε να γεννηθεί γύρω στους δύο μήνες πριν την ώρα του. Αποφάσισε να αρχίσει να δείχνει πως θα περνάει το δικό του από τότε που είδε το πρώτο φως του ήλιου. Ακόμα και σήμερα, τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες μετά, πάλι το δικό του – θέλει να πιστεύει ότι – περνάει.
Ο Γιώργος γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 2015 με βάρος ενός κιλού και κάτι γραμμαρίων. Τον έβλεπες και δεν πίστευες πως μπορεί να γεννιούνται τέτοια μωρά. Πίστευες πως ένα τέτοιο πλασματάκι βγαίνει μόνο σε γατί ή σε κουτάβι. Για να είμαι ειλικρινής δεν γνώριζα το παραμικρό για την προωρότητα, πριν αυτή χτυπήσει την πόρτα του δικού μας σπιτιού. Το πρώτο μας παιδί είχε πάρει όλο του τον χρόνο μέχρι να ακούσουμε το κλάμα του. Κι εμείς ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια, απολαμβάνοντας τη ζωή με την όμορφη κορούλα μας.
Η γέννα μου (αφιερωμένο στους γιους μου)
Πριν από δύο χρόνια, αρχές καλοκαιριού, μόλις είχα μπει στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Ήμουν χαρούμενη γιατί είχαμε πιάσει ένα σημαντικό στόχο: τις 32 βδομάδες κύησης. Στη δίδυμη κύηση, η προωρότητα είναι μια απειλή που πλανάται συνεχώς πάνω από το κεφάλι σου. Ήταν ένας από τους πολλούς λόγους που δε χάρηκα την εγκυμοσύνη μου όσο θα ήθελα. Είχα άγχος… Ένα σφίξιμο στο στομάχι μη συμβεί κάτι κι ο τοκετός δεν πάει καλά.
Στη 12η βδομάδα της εγκυμοσύνης μου, αφού τελειώσαμε την αυχενική διαφάνεια, η γιατρός μας είπε πως θέλει να μας μιλήσει… «Όλα είναι καλά με το μωρό, φυσιολογική ανάπτυξη, σωστή λειτουργία οργάνων, υπάρχει όμως ένα θέμα το οποίο αντιμετωπίζεται μεν αλλά είναι εξαιρετικά σπάνιο. Οι έλικες του εντέρου φαίνονται ξεκάθαρα να επιπλέουν μέσα στο αμνιακό υγρό. Το μωρό έχει γαστρόσχιση».
Γαστρόσχιση…τι είναι αυτό; Τρομακτικό και μόνο που το ακούς… Μας εξήγησε κάποια πράγματα, μας έδωσε τηλέφωνα για επαφές με παιδοχειρουργούς, νοσοκομεία κτλ. Έψαχνα στο ίντερνετ με το που βγήκα από το γραφείο… Σχεδόν μηδενική αναφορά στην ελληνική βιβλιογραφία, κάποια άρθρα στα αγγλικά με στατιστικά και ποσοστά, βίντεο από γονείς με την ιστορία του δικού τους μωρού και εικόνες… Εικόνες που σου προκαλούν φόβο.
Όταν πριν από τρία χρόνια σας μιλήσαμε για πρώτη φορά από αυτό εδώ το μπλογκ για τη δράση Μικρό Χταπόδι, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα. Σήμερα όμως, η δράση έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε αρκετά ελληνικά νοσοκομεία, φέρνοντας εκατοντάδες μικρά πλεκτά χταπόδια στην αγκαλιά των πρόωρων μωρών που φιλοξενούνται εκεί. Τα χταποδάκια της ελληνικής ομάδας προσφέρονται προς το παρόν σε μονάδες νοσηλείας νεογνών ορισμένων νοσοκομείων (Παίδων: Αγλαΐα Κυριακού και Αγία Σοφία, Αττικόν, Έλενα Βενιζέλου, Ιασώ Θεσσαλίας, Πανεπιστημιακό Λάρισας, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης) και ευελπιστούμε πως σύντομα θα προστεθούν κι άλλα, δημόσια και ιδιωτικά.
Η Δήμητρα γέννησε πρόωρα, στις 30 εβδομάδες, τα δίδυμα κορίτσια της, αλλά εκείνο που την ταλαιπώρησε περισσότερο είναι η υπογονιμότητα. Αυτός είναι και ο λόγος μας ζήτησε να μοιραστεί την ιστορία της, για να βοηθήσει και άλλες γυναίκες με θέματα υπογονιμότητας. Μας είπε ότι ο ειδικός που τελικά επέλεξε, στάθηκε με προσοχή πάνω από τα προβλήματά της, μελέτησε τις εξετάσεις της και δεν τη φόρτωσε με περιττά φάρμακα. Η Δήμητρα σήμερα είναι τρισευτυχισμένη μαμά.
Η Κάιλι Γκορτ γεννήθηκε πρόωρα μαζί με τη δίδυμη αδελφή της το 1998. Σήμερα φοιτά στο λύκειο και σχεδιάζει να σπουδάσει εργοθεραπεία ή νοσηλευτική. Μας διηγείται τη δική της ιστορία.
«Πώς απέκτησες αυτό το σημάδι;», ρώτησε ένα περίεργο παιδί.
Αναφέρεται στο σημάδι με σχήμα V στη δεξιά πλευρά του στομαχιού μου, ακριβώς πάνω από γοφό μου. Παρόλο που στους υπόλοιπους αυτό το σημάδι φαίνεται περίεργο, ποτέ δεν ντράπηκα για αυτό.
«Μιλάς για αυτό εδώ;», ρωτάω δείχνοντάς το για να σιγουρευτώ. Εκείνη κουνάει καταφατικά το κεφάλι.
Βρίσκομαι στην πισίνα με τα παιδιά που προσέχω, φορώντας το μαγιό μου, που αφήνει ακάλυπτο το στομάχι μου και την τομή. Την ερώτηση του παιδιού μου την έχουν κάνει πολλοί ακόμη. «Έχω κάνει εγχείρηση», απαντώ. «Επειδή γεννήθηκα πρόωρα».
Σπουδαία νέα σχετικά με την υγεία των πρόωρα γεννημένων παιδιών είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Μέσα σε 20 χρόνια, οι ομάδες του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας και Ιατρικής Έρευνας στη Γαλλία διαπίστωσαν μια ξεκάθαρη βελτίωση του ποσοστού επιβίωσης των παιδιών που γεννιούνται πρόωρα και μια μείωση κατά το ήμισυ στις εγκεφαλικές βλάβες μέχρι την ηλικία των 2 ετών.
