Η ιστορία της Κάιλι: Αγαπώντας τα σημάδια μου

5 Ιουνίου, 2019 ksokouΣχολιάστε

Η Κάιλι Γκορτ γεννήθηκε πρόωρα μαζί με τη δίδυμη αδελφή της το 1998. Σήμερα φοιτά στο λύκειο και σχεδιάζει να σπουδάσει εργοθεραπεία ή νοσηλευτική. Μας διηγείται τη δική της ιστορία.

«Πώς απέκτησες αυτό το σημάδι;», ρώτησε ένα περίεργο παιδί.

Αναφέρεται στο σημάδι με σχήμα V στη δεξιά πλευρά του στομαχιού μου, ακριβώς πάνω από γοφό μου. Παρόλο που στους υπόλοιπους αυτό το σημάδι φαίνεται περίεργο, ποτέ δεν ντράπηκα για αυτό.

«Μιλάς για αυτό εδώ;», ρωτάω δείχνοντάς το για να σιγουρευτώ. Εκείνη κουνάει καταφατικά το κεφάλι.

Βρίσκομαι στην πισίνα με τα παιδιά που προσέχω, φορώντας το μαγιό μου, που αφήνει ακάλυπτο το στομάχι μου και την τομή. Την ερώτηση του παιδιού μου την έχουν κάνει πολλοί ακόμη. «Έχω κάνει εγχείρηση», απαντώ. «Επειδή γεννήθηκα πρόωρα».

Καλύτερη υγεία για τα πρόωρα

6 Μαΐου, 2019 ksokouΣχολιάστε

Σπουδαία νέα σχετικά με την υγεία των πρόωρα γεννημένων παιδιών είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Μέσα σε 20 χρόνια, οι ομάδες του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας και Ιατρικής Έρευνας στη Γαλλία διαπίστωσαν μια ξεκάθαρη βελτίωση του ποσοστού επιβίωσης των παιδιών που γεννιούνται πρόωρα και μια μείωση κατά το ήμισυ στις εγκεφαλικές βλάβες μέχρι την ηλικία των 2 ετών.

Η ιστορία του μπαμπά Σ. : Χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου

24 Απριλίου, 2019 ksokouΣχολιάστε

Θα ήθελα κι εγώ να μοιραστώ την ιστορία μας, μέσα από τα μάτια του πατέρα. Μέσα από τα μάτια του κομπάρσου εν μέρει, διότι πρωταγωνιστές είναι η μάνα και το παιδί σε μία γέννα. Η μάνα νιώθει και πονάει πιο πολύ από τον πατέρα τους 9 μήνες της μαγικής διαδρομής που λέγεται εγκυμοσύνη. Ο πατέρας απλά προσπαθεί να νιώσει ή να καταλάβει το τι συμβαίνει.

Ήταν η πρώτη μας εγκυμοσύνη και η χαρά μας απερίγραπτη. Το θέλαμε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο να δούμε ένα τεστ εγκυμοσύνης θετικό. Μάλιστα την ίδια ώρα που είδαμε το τεστ πήγαμε και για τη χοριακή εξέταση, ώστε να σιγουρέψουμε 100% το γεγονός που επιτέλους θα άλλαζε τη ζωή μας.

Όλα κυλούσαν ομαλά στην εγκυμοσύνη. Και όταν λέω ομαλά το εννοώ… εξετάσεις τέλειες, υπέρηχοι στην ώρα τους με πολύ καλά αποτελέσματα, χωρίς ναυτίες η γυναίκα μου, χωρίς εμετούς, η ανάπτυξη του μικρού κανονική και τίποτα δεν μας έδειχνε πως μέσα σε αυτά τα πελάγη ευτυχίας θα έρθει τέτοια φουρτούνα που δεν θα την έχουμε ξανανιώσει στη ζωή μας.

Όχι πια καλώδια στις ΜΕΝΝ!

14 Απριλίου, 2019 ksokouΣχολιάστε

Παρακολούθηση με το νέο ασύρματο σύστημα Rogers σε κούκλα.

Η είδηση κυκλοφόρησε την προηγούμενη εβδομάδα: Μαλακοί και εύκαμπτοι αισθητήρες χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά για να παρακολουθούν την υγεία των μωρών στη ΜΕΝΝ με ακρίβεια και χωρίς καλώδια. Πόσο τέλειο ακούγεται!

Μία διεπιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου Northwestern ανέπτυξε αυτούς τους χωρίς καλώδια αισθητήρες σώματος που αντικαθιστούν το μπέρδεμα εκείνων που χρησιμοποιούνται στις Μονάδες Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών και βάζουν περιορισμούς στις αγκαλιές και το δέσιμο των γονιών με τα μωρά τους.

Ήμουν λύκος κι ήταν πεταλούδα

20 Μαρτίου, 201921 Μαρτίου, 2019 ksokouΣχολιάστε

Μερικές φορές αναρωτιέμαι σε ποιον απευθύνονται τα παραμύθια; Στα παιδιά ή στους μεγάλους; Μήπως διαβάζοντάς τα ο ενήλικας παίρνει το μήνυμα που χρειάζεται να μεταφέρει στο παιδί κι αν η ιστορία αρέσει στον ίδιο, θα τη διηγηθεί με τέτοιο τρόπο που τελικά θα την αγαπήσει και ο μικρός του ακροατής; Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές στάθηκε ένα παιδικό βιβλίο που διαβάσαμε τις προάλλες – συνηθίζουμε ακόμη να διαβάζουμε μαζί βιβλία, παρότι πλέον μπορεί και μόνη της – γιατί ένιωσα ότι πρωτίστως σε μένα είχε κάτι να πει. Μία από εκείνες τις απλές αλήθειες που αρκεί μία στιγμή για να συνειδητοποιήσεις τη σημασία τους στη ζωή σου.

Η Ισαβέλλα επιστρέφει στη ΜΕΝΝ 12 χρονών

16 Μαρτίου, 2019 ksokouΣχολιάστε

Η 12χρονη Ισαβέλλα παίζει κιθάρα στα πρόωρα μωρά (photo: abc news)

Καμιά φορά εμείς οι γονείς των πρόωρων το κρυφοσκεφτόμαστε: Να μεγαλώσουν γερά και μια μέρα να επιστρέψουν στη ΜΕΝΝ που πάλεψαν για τη ζωή τους και όλοι εκεί να τους θαυμάσουν για τα κατορθώματά τους και να κλαίνε από συγκίνηση. Η Ισαβέλλα Τσιριέλο, μια μαθήτρια της Α΄ Γυμνασίου στη Νέα Υόρκη, το έκανε. Επέστρεψε στη ΜΕΝΝ όπου νοσηλεύτηκε τις πρώτες δύσκολες ημέρες της ζωής της και ευχαρίστησε το προσωπικό με τον πιο γλυκό τρόπο: παίζοντας μουσική στα μωρά!

Εγώ και η προωρότητα 8 χρόνια μετά

4 Μαρτίου, 2019 ksokouΣχολιάστε

Μετράω τα δάχτυλά της. Πέντε και πέντε και πέντε και πέντε. Τα φιλάω. Κοιτάζω με θαυμασμό τα καινούργια δόντια της, αυτά που ξεπροβάλλουν σιγά σιγά για να μείνουν για πάντα στο χαμόγελό της. Εκστασιάζομαι με κάθε συλλογισμό της, ξεκαρδίζομαι με τα αστεία της, την κοιτάζω σαν χαζή, όταν εκτελεί ασκήσεις γυμναστικής ή όταν τραγουδάει με τη χορωδία ή όταν τρέχει. Κυρίως αυτό. Κι ας τρέχει ακόμη λίγο ατσούμπαλα. Δεν μπορώ να πιστέψω ακόμη και σήμερα, σχεδόν 8 χρόνια μετά τη γέννησή της, ότι έχει δύο πόδια που της επιτρέπουν να τρέχει. Νιώθω σαν τον γονιό που βλέπει το παιδί του να περπατάει για πρώτη φορά και θέλω να τη χειροκροτήσω, ξανά και ξανά. Μοιάζει απίστευτο. Είμαι χαζομαμά ή είναι που ξέρω πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. Και αυτό με κάνει να αντιμετωπίζω την κάθε ύπαρξη σαν θαύμα. Ένα θαύμα που ξέφυγε από οτιδήποτε μπορούσε να πάει στραβά. Και την κόρη μου – αλλά και όλα τα πρόωρα παιδιά – σαν θαύμα επί 2.