Η γέννα μου (αφιερωμένο στους γιους μου)
Πριν από δύο χρόνια, αρχές καλοκαιριού, μόλις είχα μπει στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Ήμουν χαρούμενη γιατί είχαμε πιάσει ένα σημαντικό στόχο: τις 32 βδομάδες κύησης. Στη δίδυμη κύηση, η προωρότητα είναι μια απειλή που πλανάται συνεχώς πάνω από το κεφάλι σου. Ήταν ένας από τους πολλούς λόγους που δε χάρηκα την εγκυμοσύνη μου όσο θα ήθελα. Είχα άγχος… Ένα σφίξιμο στο στομάχι μη συμβεί κάτι κι ο τοκετός δεν πάει καλά.
Στη 12η βδομάδα της εγκυμοσύνης μου, αφού τελειώσαμε την αυχενική διαφάνεια, η γιατρός μας είπε πως θέλει να μας μιλήσει… «Όλα είναι καλά με το μωρό, φυσιολογική ανάπτυξη, σωστή λειτουργία οργάνων, υπάρχει όμως ένα θέμα το οποίο αντιμετωπίζεται μεν αλλά είναι εξαιρετικά σπάνιο. Οι έλικες του εντέρου φαίνονται ξεκάθαρα να επιπλέουν μέσα στο αμνιακό υγρό. Το μωρό έχει γαστρόσχιση».
Γαστρόσχιση…τι είναι αυτό; Τρομακτικό και μόνο που το ακούς… Μας εξήγησε κάποια πράγματα, μας έδωσε τηλέφωνα για επαφές με παιδοχειρουργούς, νοσοκομεία κτλ. Έψαχνα στο ίντερνετ με το που βγήκα από το γραφείο… Σχεδόν μηδενική αναφορά στην ελληνική βιβλιογραφία, κάποια άρθρα στα αγγλικά με στατιστικά και ποσοστά, βίντεο από γονείς με την ιστορία του δικού τους μωρού και εικόνες… Εικόνες που σου προκαλούν φόβο.
Όταν πριν από τρία χρόνια σας μιλήσαμε για πρώτη φορά από αυτό εδώ το μπλογκ για τη δράση Μικρό Χταπόδι, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα. Σήμερα όμως, η δράση έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε αρκετά ελληνικά νοσοκομεία, φέρνοντας εκατοντάδες μικρά πλεκτά χταπόδια στην αγκαλιά των πρόωρων μωρών που φιλοξενούνται εκεί. Τα χταποδάκια της ελληνικής ομάδας προσφέρονται προς το παρόν σε μονάδες νοσηλείας νεογνών ορισμένων νοσοκομείων (Παίδων: Αγλαΐα Κυριακού και Αγία Σοφία, Αττικόν, Έλενα Βενιζέλου, Ιασώ Θεσσαλίας, Πανεπιστημιακό Λάρισας, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης) και ευελπιστούμε πως σύντομα θα προστεθούν κι άλλα, δημόσια και ιδιωτικά.
Η Δήμητρα γέννησε πρόωρα, στις 30 εβδομάδες, τα δίδυμα κορίτσια της, αλλά εκείνο που την ταλαιπώρησε περισσότερο είναι η υπογονιμότητα. Αυτός είναι και ο λόγος μας ζήτησε να μοιραστεί την ιστορία της, για να βοηθήσει και άλλες γυναίκες με θέματα υπογονιμότητας. Μας είπε ότι ο ειδικός που τελικά επέλεξε, στάθηκε με προσοχή πάνω από τα προβλήματά της, μελέτησε τις εξετάσεις της και δεν τη φόρτωσε με περιττά φάρμακα. Η Δήμητρα σήμερα είναι τρισευτυχισμένη μαμά.
Η Κάιλι Γκορτ γεννήθηκε πρόωρα μαζί με τη δίδυμη αδελφή της το 1998. Σήμερα φοιτά στο λύκειο και σχεδιάζει να σπουδάσει εργοθεραπεία ή νοσηλευτική. Μας διηγείται τη δική της ιστορία.
«Πώς απέκτησες αυτό το σημάδι;», ρώτησε ένα περίεργο παιδί.
Αναφέρεται στο σημάδι με σχήμα V στη δεξιά πλευρά του στομαχιού μου, ακριβώς πάνω από γοφό μου. Παρόλο που στους υπόλοιπους αυτό το σημάδι φαίνεται περίεργο, ποτέ δεν ντράπηκα για αυτό.
«Μιλάς για αυτό εδώ;», ρωτάω δείχνοντάς το για να σιγουρευτώ. Εκείνη κουνάει καταφατικά το κεφάλι.
Βρίσκομαι στην πισίνα με τα παιδιά που προσέχω, φορώντας το μαγιό μου, που αφήνει ακάλυπτο το στομάχι μου και την τομή. Την ερώτηση του παιδιού μου την έχουν κάνει πολλοί ακόμη. «Έχω κάνει εγχείρηση», απαντώ. «Επειδή γεννήθηκα πρόωρα».
Σπουδαία νέα σχετικά με την υγεία των πρόωρα γεννημένων παιδιών είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Μέσα σε 20 χρόνια, οι ομάδες του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας και Ιατρικής Έρευνας στη Γαλλία διαπίστωσαν μια ξεκάθαρη βελτίωση του ποσοστού επιβίωσης των παιδιών που γεννιούνται πρόωρα και μια μείωση κατά το ήμισυ στις εγκεφαλικές βλάβες μέχρι την ηλικία των 2 ετών.
Η είδηση κυκλοφόρησε την προηγούμενη εβδομάδα: Μαλακοί και εύκαμπτοι αισθητήρες χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά για να παρακολουθούν την υγεία των μωρών στη ΜΕΝΝ με ακρίβεια και χωρίς καλώδια. Πόσο τέλειο ακούγεται!
Μία διεπιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου Northwestern ανέπτυξε αυτούς τους χωρίς καλώδια αισθητήρες σώματος που αντικαθιστούν το μπέρδεμα εκείνων που χρησιμοποιούνται στις Μονάδες Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών και βάζουν περιορισμούς στις αγκαλιές και το δέσιμο των γονιών με τα μωρά τους.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι σε ποιον απευθύνονται τα παραμύθια; Στα παιδιά ή στους μεγάλους; Μήπως διαβάζοντάς τα ο ενήλικας παίρνει το μήνυμα που χρειάζεται να μεταφέρει στο παιδί κι αν η ιστορία αρέσει στον ίδιο, θα τη διηγηθεί με τέτοιο τρόπο που τελικά θα την αγαπήσει και ο μικρός του ακροατής; Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές στάθηκε ένα παιδικό βιβλίο που διαβάσαμε τις προάλλες – συνηθίζουμε ακόμη να διαβάζουμε μαζί βιβλία, παρότι πλέον μπορεί και μόνη της – γιατί ένιωσα ότι πρωτίστως σε μένα είχε κάτι να πει. Μία από εκείνες τις απλές αλήθειες που αρκεί μία στιγμή για να συνειδητοποιήσεις τη σημασία τους στη ζωή σου.
Καμιά φορά εμείς οι γονείς των πρόωρων το κρυφοσκεφτόμαστε: Να μεγαλώσουν γερά και μια μέρα να επιστρέψουν στη ΜΕΝΝ που πάλεψαν για τη ζωή τους και όλοι εκεί να τους θαυμάσουν για τα κατορθώματά τους και να κλαίνε από συγκίνηση. Η Ισαβέλλα Τσιριέλο, μια μαθήτρια της Α΄ Γυμνασίου στη Νέα Υόρκη, το έκανε. Επέστρεψε στη ΜΕΝΝ όπου νοσηλεύτηκε τις πρώτες δύσκολες ημέρες της ζωής της και ευχαρίστησε το προσωπικό με τον πιο γλυκό τρόπο: παίζοντας μουσική στα μωρά!
