Η Ελισάβετ γράφει τις σκέψεις της από την εμπειρία της ως προωρομαμά, νοσοκόμα που ειδικεύεται στη φροντίδα ενηλίκων με εγκεφαλικές βλάβες, μητέρα και σύζυγος ατόμων με εγκεφαλικές βλάβες. 

Η εγκυμοσύνη μου το 2005, η οποία ήρθε μετά από 2 χρόνια μάχης με την υπογονιμότητα, ήταν ένας αγώνας δρόμου. Είχαμε ήδη χάσει το ένα από τα 3 μωρά, όταν στη Β επιπέδου μάς ανακοίνωσαν ότι «ζορίζεται» και το ένα από τα δύο εναπομείναντα μωρά και ήταν μαγκωμένοι: αν τελικά φτάναμε τη βιωσιμότητα, έστω να σωθεί το ένα από τα δύο.

Να μην σας τα πολυλογώ, λίγο οι γιατροί, λίγο το πείσμα του γιου μου, λίγο η τύχη, λίγο εγώ που έκανα ό,τι μπορούσα και έμεινα στο κρεβάτι 15 εβδομάδες και σίγουρα πολύ κάποια θεία επέμβαση, γεννήθηκαν και τα δύο μου αγόρια ζωντανά.

Read More »

Όταν με ρωτάνε αν πέρασα δύσκολα τους πρώτους μήνες με τα πρόωρα διδυμάκια στο σπίτι, λέω συχνά ότι ήμουν τυχερή γιατί ήταν τέλος Νοεμβρίου που βγήκαμε από τη μονάδα και πέρασα ένα χειμώνα κλεισμένη σε ένα δωμάτιο μαζί τους!

Παρ’ όλα αυτά επέτρεπα επισκέψεις φίλων και συγγενών στο σπίτι αλλά σε καμία περίπτωση δεν έμπαιναν στο δωμάτιο των παιδιών με παπούτσια ή χωρίς να έχουν απολυμάνει τα χέρια τους ή όλοι μαζί.

Όταν όμως ήρθε η άνοιξη και πλησίαζε το Πάσχα όπου λαχταρούσα και λαχταρούσαν και οι δικοί μου να πάμε στο πατρικό μου στο νησί, άρχισα να αγχώνομαι (και να ξέρετε ότι δεν είμαι αγχωτικός τύπος) με πράγματα όπως η διαδρομή, το πλοίο, ο κόσμος γύρω, ακόμα και τα ζουζούνια που πετάνε στον ανοιξιάτικο ουρανό.

Ψάχνοντας, μετά από καιρό, βρήκα μερικές συμβολές από μια προωρομαμά που είχε τους ίδιους προβληματισμούς με όλες μας, την Κάρυ Μαρς.

Read More »

Στο νοσοκομείο της πόλης Λιντς, οι γονείς των πρόωρων μωρών ενθαρρύνονται να συμμετέχουν στη φροντίδα τους – από το πιο απλό όπως το να τους παίρνουν τη θερμοκρασία μέχρι και πιο σύνθετες ιατρικές πράξεις όπως το να τοποθετούν καθετήρες σίτισης. Με ποιο τρόπο η πρακτική αυτή ευνοεί τις οικογένειες;

«Είναι απλά υπέροχο το να νιώθεις μαμά, από το να νιώθεις απλά παρατηρητής», δηλώνει η Άννα Κοξ, την ώρα που παίρνει τη θερμοκρασία του μωρού της.

Η κόρη της Λόλα γεννήθηκε ακριβώς στις 23 εβδομάδες. Είχε έναν δίδυμο αδελφό που όμως δεν κατάφερε να επιβιώσει και οι γιατροί έδιναν και στην ίδια μικρές πιθανότητες επιβίωσης. Η Λόλα νοσηλεύτηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο St James στο Λιντς – το πρώτο νοσοκομείο στο Ηνωμένο Βασίλειο που εφαρμόζει ένα σύστημα περίθαλψης το οποίο εμπλέκει την οικογένεια.

Read More »

Μία μητέρα θυμάται την πρώτη φορά που το παιδί της αναζήτησε τα τρίδυμα αδέλφια του. Η ιστορία της μας κάνει να αναρωτιόμαστε πώς και πότε θα μιλήσουμε στα παιδιά για την απώλεια των αδελφών τους.

Μία λέξη. Μία μόνο λέξη χρειάστηκε για να με πλημμυρίσουν ξανά οι αναμνήσεις και η θλίψη. Με μία τόσο δα μικρή λέξη επέστρεψα πίσω στην 23^η Ιουνίου 2013, τη μέρα που γέννησα τα τρίδυμά μου και τη μέρα που πέθανε το πρώτο μου παιδί.

Το μοναδικό από τα τρίδυμά μας που επέζησε, η Πέιτον, έχει ιδιαίτερη ρουτίνα προτού πέσει για ύπνο το βράδυ, που περιλαμβάνει το να χαιρετίσει τον αδελφό και την αδελφή της. Πάνω από την αλλαξιέρα της κρέμονται 3 διάφανα κουτιά, ένα για καθένα από τα τρίδυμα. Μέσα υπάρχουν φωτογραφίες και άλλα αναμνηστικά από το νοσοκομείο των 22 εβδομάδων πρόωρων μωρών μας. Στην Πέιτον αρέσει πολύ να τα κοιτάζει και συχνά λέει «Γεια σου, Άμπυ», «Γεια σου, Πάρκερ». Αλλά εκείνη η νύχτα ήταν διαφορετική. Η Πέιτον χαιρέτησε την Άμπυ και μετά κοίταξε πιο κοντά τη φωτογραφία. Και τότε με τη φωνούλα της φώναξε «Ξύπνα!».

Read More »