Καμιά φορά εμείς οι γονείς των πρόωρων το κρυφοσκεφτόμαστε: Να μεγαλώσουν γερά και μια μέρα να επιστρέψουν στη ΜΕΝΝ που πάλεψαν για τη ζωή τους και όλοι εκεί να τους θαυμάσουν για τα κατορθώματά τους και να κλαίνε από συγκίνηση. Η Ισαβέλλα Τσιριέλο, μια μαθήτρια της Α΄ Γυμνασίου στη Νέα Υόρκη, το έκανε. Επέστρεψε στη ΜΕΝΝ όπου νοσηλεύτηκε τις πρώτες δύσκολες ημέρες της ζωής της και ευχαρίστησε το προσωπικό με τον πιο γλυκό τρόπο: παίζοντας μουσική στα μωρά!
Μετράω τα δάχτυλά της. Πέντε και πέντε και πέντε και πέντε. Τα φιλάω. Κοιτάζω με θαυμασμό τα καινούργια δόντια της, αυτά που ξεπροβάλλουν σιγά σιγά για να μείνουν για πάντα στο χαμόγελό της. Εκστασιάζομαι με κάθε συλλογισμό της, ξεκαρδίζομαι με τα αστεία της, την κοιτάζω σαν χαζή, όταν εκτελεί ασκήσεις γυμναστικής ή όταν τραγουδάει με τη χορωδία ή όταν τρέχει. Κυρίως αυτό. Κι ας τρέχει ακόμη λίγο ατσούμπαλα. Δεν μπορώ να πιστέψω ακόμη και σήμερα, σχεδόν 8 χρόνια μετά τη γέννησή της, ότι έχει δύο πόδια που της επιτρέπουν να τρέχει. Νιώθω σαν τον γονιό που βλέπει το παιδί του να περπατάει για πρώτη φορά και θέλω να τη χειροκροτήσω, ξανά και ξανά. Μοιάζει απίστευτο. Είμαι χαζομαμά ή είναι που ξέρω πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. Και αυτό με κάνει να αντιμετωπίζω την κάθε ύπαρξη σαν θαύμα. Ένα θαύμα που ξέφυγε από οτιδήποτε μπορούσε να πάει στραβά. Και την κόρη μου – αλλά και όλα τα πρόωρα παιδιά – σαν θαύμα επί 2.
Η είδηση της επιβίωσης του μικρού Ιάπωνα έχει κάνει τον γύρο του κόσμου. Από τη χώρα του εξαπλώθηκε με ταχύτητα φωτός σε όλα τα μεγάλα διεθνή μέσα κι από εκεί έφτασε και στη δική μας. Είναι λίγες μέρες τώρα που διαβάζουμε και ακούμε μία από τις πιο συγκλονιστικές και αισιόδοξες περιπέτειες. Ο μικρός γεννήθηκε μόλις 268 γραμμάρια στις 24 εβδομάδες κύησης και πέντε μήνες αργότερα πήρε εξιτήριο όντας καλά στην υγεία του! Πρόκειται για το πιο μικρό νεογέννητο αγόρι που κατάφερε να πάρει εξιτήριο σε καλή κατάσταση υγείας.
Είχα μία πολύ όμορφη και ήρεμη εγκυμοσύνη από τους πρώτους μήνες. Εγώ και ο άντρας μου κάναμε όνειρα και σχέδια για το μέλλον με το μωράκι μας. Του είχα πει από το τέστ κιόλας να ετοιμαστεί γιατί θα κάνει την κόρη! Ετσι και έγινε, «συγχαρητήρια, είναι κοριτσάκι!» μας είπε ο γιατρός στις 12 εβδομάδες! Όλα κυλούσαν ομαλά και ωραία μέχρι που μια μέρα στις 22 εβδομάδες εγκυμοσύνης, στο μεγάλο τεστ μου είπαν ότι κάτι δεν πάει καλά με το μωρό. Ακούγοντας τη λέξη Υδροκεφαλία δεν μπορούσα να φανταστώ τι με περίμενε να ζήσω.
Μία πρόσφατη έρευνα απέδειξε αυτό που εδώ και χρόνια μοιάζει γνωστό για τις περισσότερες μονάδες του δυτικού κόσμου, αλλά για την ελληνική πραγματικότητα φαίνεται να έχει ακόμη δρόμο: ότι τα πρόωρα μωρά είναι πιο υγιή όταν οι γονείς βοηθούν με τη νοσοκομειακή φροντίδα τους. Η έρευνα, που συντονίστηκε από επιστημονική ομάδα στον Καναδά, διεξήχθη σε τρεις διαφορετικές χώρες και έδειξε ότι τα μωρά που συμμετείχαν σε αυτή πήραν περισσότερο βάρος τις τρεις πρώτες εβδομάδες, ενώ και οι γονείς τους είχαν λιγότερο στρες! Εμείς, σας παρουσιάζουμε τα αποτελέσματά της με την ελπίδα όλο και περισσότερες ελληνικές μονάδες να αναθεωρήσουν την πολιτική τους και να ανοίξουν τις πόρτες τους διάπλατα στους γονείς. Να πούμε εδώ ένα μεγάλο μπράβο στις ΜΕΝΝ του Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, του Αττικόν και του Έλενα Βενιζέλου που έχουν ανοικτό επισκεπτήριο και εμπλέκουν όλο και περισσότερο τους γονείς στη φροντίδα των μωρών τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι δέχτηκαν πολύ εύκολα να υιοθετήσουν και τη δράση «Μικρό Χταπόδι», πράγμα για το οποίο τις ευχαριστούμε ιδιαιτέρως.
Μέσα σε λίγα χρόνια σχεδόν όλοι έμαθαν τον όρο Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Στις ΗΠΑ μάλιστα η διαταραχή υπερδιαγιγνώσκεται. Στην Ελλάδα; Είναι πράγματι η υπερκινητικότητα ενός παιδιού ικανός λόγος να το τρέχουμε στους ειδικούς;*
Αυτοί που γνωρίζουν τι θα πει ΔΕΠΥ, χωρίς να χρειαστεί να γκουγκλάρουν, να σηκώσουν το χέρι. Στοιχηματίζω ότι δεν είναι λίγοι. Αυτοί που γνωρίζουν έστω ένα παιδί που έχει διαγνωστεί με ΔΕΠΥ; Αυτοί που έχουν ακούσει τον όρο για το παιδί τους από τα χείλη μιας δασκάλας και εκείνοι που έχει χρειαστεί να βρεθούν στο γραφείο ενός αναπτυξιολόγου ή να διαβούν το κατώφλι ενός θεραπευτικού κέντρου; Πόσοι είναι άραγε ανάμεσά μας; Μα πότε έγινε τόσο διαδεδομένη η διαταραχή; Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας στις ΗΠΑ φτάνει σε ποσοστό έως και 20%! Γίνεται υπερδιάγνωση προς όφελος των ψυχιάτρων και των φαρμακοβιομηχανιών, υποστήριξε ένας από τους πιο επιφανείς αμερικανούς ψυχολόγους, ο Jerome Kagan, στο περιοδικό «Der Spiegel». «Ας πούμε ότι πριν από 50 χρόνια είχες ένα επτάχρονο που βαριόταν στο σχολείο και επιδείκνυε διασπαστική συμπεριφορά. Τότε, θα του δινόταν η ετικέτα του τεμπέλη. Αλλά σήμερα, αυτό το ίδιο παιδί λέμε ότι υποφέρει από ΔΕΠΥ. Αυτός είναι ο λόγος που έχουμε δει τέτοια δραματική αύξηση της διαταραχής αυτής» λέει και τονίζει πως τα εκτοξευμένα ποσοστά αποδίδονται σε «ασαφείς διαγνωστικές πρακτικές» οι οποίες στοχεύουν στη συνταγογράφηση φαρμάκων. Διότι μια ολόκληρη γενιά νέων φαρμάκων έχει δημιουργηθεί για την αντιμετώπιση της πάθησης και στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού είναι πολύ της μόδας.
Καθώς ετοιμαζόμουν να πάρω το μικροσκοπικό μου προωράκι των 30 εβδομάδων στο σπίτι, οι νεογνολόγοι μου έλεγαν διαρκώς να αποφεύγω τα σούπερ μάρκετ. Ήμουν πραγματικά πολύ μπερδεμένη. Είναι δυνατόν τα σούπερ μάρκετ να είναι τόσο απειλητική πηγή μικροβίων;
Εννοείται πως θα τηρούσα με ευλάβεια και την οδηγία αυτή, όμως δεν κρατήθηκα και ρώτησα το λόγο. Η απάντηση που πήρα ήταν, μεταξύ άλλων, ότι οι άνθρωποι στο σούπερ μάρκετ έχουν την τάση να αγγίζουν τα μικρά μωρά μέσα στο καροτσάκι τους. Γέλασα, μην μπορώντας να καταλάβω γιατί κάποιος θα έκανε κάτι τέτοιο. Εγώ δεν το είχα κάνει ποτέ.
Πόσο δίκιο είχαν… Από τη μέρα που άρχισα να βγάζω βόλτα το παιδί μου με το καροτσάκι, αντιμετώπισα ένα χείμαρρο ανθρώπων που προσπαθούσαν να αγγίξουν το μωρό μου και που δε δίσταζαν να κάνουν και προσωπικές ερωτήσεις. Ήταν λες και το μωρό μου ήταν δημόσια περιουσία!
