Από την πρώτη φορά που αντίκρυσα το παιδί μου μέσα σε ένα κουτί από πλεξιγλάς, με δεκάδες καλώδια και μηχανήματα υποστήριξης με έζωσε μια θλίψη. Αυτή η θλίψη που θα με ακολουθούσε πολλά χρόνια μετά στη θύμιση εκείνης της εικόνας, αλλά και στη θέα άλλων μικρών παιδιών που ατύχησαν να γεννηθούν πρόωρα. Μία θλίψη ανίκητη που απλώνεται σα λαδιά σε ρούχο. Ξεκινάει από το ίδιο το γεγονός και φτιάχνει ομόκεντρους κύκλους, γεννημένους από παράπονα και αναπάντητα «γιατί». Και καθώς οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια περνούν και το παιδί σου αντιμετωπίζει ενδεχομένως δυσκολίες σε πιάνει – ή μάλλον δεν σε αφήνει – το παράπονο, επειδή πιστεύεις ότι ξεκίνησε τη ζωή του άδικα, άνισα, με θέματα που ίσως του προκαλούν προβλήματα συνεχώς. Ξεκίνησε, έχεις την αίσθηση, από μειονεκτική θέση και ξέρω πως βουβά κατηγορείς και τον εαυτό σου γι’ αυτό.

Read More »

Πώς τα πάτε με τους δράκους, αυτά τα παράξενα φτερωτά ερπετοειδή; Τα φοβάστε ή σας σαγηνεύουν;

Εμένα πάντα μου άρεσαν. Λάτρευα τους μύθους και τις ταινίες γύρω από αυτά τα πλάσματα. Ποτέ δεν είχα φανταστεί όμως ότι κάποιος θα μπορούσε να συνδέσει τους δράκους με την πρόωρότητα. Και να κάνει μια όμορφη σχετική ταινία.

Αν τα προωράκια σας έχουν περάσει τα 5 έτη (η ταινία συστήνεται στην ουσία για 8 χρονών και επάνω αλλά εγώ ευτυχώς τα έχω κλείσει προ πολλού) έχετε ήδη εντρυφήσει στις μαγικές ταινίες του Ντίσνεϊ, αν και αρκετές φορές είναι τρομακτικές. Έχετε ήδη δει 35 φορές τον Κεραυνό Μακ Κουίν και 25 το «Ψυχρά κι Ανάποδα» και μάλιστα back to back σε σημείο να αναρωτιέστε εάν είναι φυσιολογικό. Ναι είναι, το παθαίνουν όλα τα παιδιά, πρόωρα και μη!

Read More »