Σπουδαία νέα σχετικά με την υγεία των πρόωρα γεννημένων παιδιών είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Μέσα σε 20 χρόνια, οι ομάδες του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας και Ιατρικής Έρευνας στη Γαλλία διαπίστωσαν μια ξεκάθαρη βελτίωση του ποσοστού επιβίωσης των παιδιών που γεννιούνται πρόωρα και μια μείωση κατά το ήμισυ στις εγκεφαλικές βλάβες μέχρι την ηλικία των 2 ετών.
Η είδηση κυκλοφόρησε την προηγούμενη εβδομάδα: Μαλακοί και εύκαμπτοι αισθητήρες χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά για να παρακολουθούν την υγεία των μωρών στη ΜΕΝΝ με ακρίβεια και χωρίς καλώδια. Πόσο τέλειο ακούγεται!
Μία διεπιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου Northwestern ανέπτυξε αυτούς τους χωρίς καλώδια αισθητήρες σώματος που αντικαθιστούν το μπέρδεμα εκείνων που χρησιμοποιούνται στις Μονάδες Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών και βάζουν περιορισμούς στις αγκαλιές και το δέσιμο των γονιών με τα μωρά τους.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι σε ποιον απευθύνονται τα παραμύθια; Στα παιδιά ή στους μεγάλους; Μήπως διαβάζοντάς τα ο ενήλικας παίρνει το μήνυμα που χρειάζεται να μεταφέρει στο παιδί κι αν η ιστορία αρέσει στον ίδιο, θα τη διηγηθεί με τέτοιο τρόπο που τελικά θα την αγαπήσει και ο μικρός του ακροατής; Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές στάθηκε ένα παιδικό βιβλίο που διαβάσαμε τις προάλλες – συνηθίζουμε ακόμη να διαβάζουμε μαζί βιβλία, παρότι πλέον μπορεί και μόνη της – γιατί ένιωσα ότι πρωτίστως σε μένα είχε κάτι να πει. Μία από εκείνες τις απλές αλήθειες που αρκεί μία στιγμή για να συνειδητοποιήσεις τη σημασία τους στη ζωή σου.
Καμιά φορά εμείς οι γονείς των πρόωρων το κρυφοσκεφτόμαστε: Να μεγαλώσουν γερά και μια μέρα να επιστρέψουν στη ΜΕΝΝ που πάλεψαν για τη ζωή τους και όλοι εκεί να τους θαυμάσουν για τα κατορθώματά τους και να κλαίνε από συγκίνηση. Η Ισαβέλλα Τσιριέλο, μια μαθήτρια της Α΄ Γυμνασίου στη Νέα Υόρκη, το έκανε. Επέστρεψε στη ΜΕΝΝ όπου νοσηλεύτηκε τις πρώτες δύσκολες ημέρες της ζωής της και ευχαρίστησε το προσωπικό με τον πιο γλυκό τρόπο: παίζοντας μουσική στα μωρά!
Μετράω τα δάχτυλά της. Πέντε και πέντε και πέντε και πέντε. Τα φιλάω. Κοιτάζω με θαυμασμό τα καινούργια δόντια της, αυτά που ξεπροβάλλουν σιγά σιγά για να μείνουν για πάντα στο χαμόγελό της. Εκστασιάζομαι με κάθε συλλογισμό της, ξεκαρδίζομαι με τα αστεία της, την κοιτάζω σαν χαζή, όταν εκτελεί ασκήσεις γυμναστικής ή όταν τραγουδάει με τη χορωδία ή όταν τρέχει. Κυρίως αυτό. Κι ας τρέχει ακόμη λίγο ατσούμπαλα. Δεν μπορώ να πιστέψω ακόμη και σήμερα, σχεδόν 8 χρόνια μετά τη γέννησή της, ότι έχει δύο πόδια που της επιτρέπουν να τρέχει. Νιώθω σαν τον γονιό που βλέπει το παιδί του να περπατάει για πρώτη φορά και θέλω να τη χειροκροτήσω, ξανά και ξανά. Μοιάζει απίστευτο. Είμαι χαζομαμά ή είναι που ξέρω πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. Και αυτό με κάνει να αντιμετωπίζω την κάθε ύπαρξη σαν θαύμα. Ένα θαύμα που ξέφυγε από οτιδήποτε μπορούσε να πάει στραβά. Και την κόρη μου – αλλά και όλα τα πρόωρα παιδιά – σαν θαύμα επί 2.
Η είδηση της επιβίωσης του μικρού Ιάπωνα έχει κάνει τον γύρο του κόσμου. Από τη χώρα του εξαπλώθηκε με ταχύτητα φωτός σε όλα τα μεγάλα διεθνή μέσα κι από εκεί έφτασε και στη δική μας. Είναι λίγες μέρες τώρα που διαβάζουμε και ακούμε μία από τις πιο συγκλονιστικές και αισιόδοξες περιπέτειες. Ο μικρός γεννήθηκε μόλις 268 γραμμάρια στις 24 εβδομάδες κύησης και πέντε μήνες αργότερα πήρε εξιτήριο όντας καλά στην υγεία του! Πρόκειται για το πιο μικρό νεογέννητο αγόρι που κατάφερε να πάρει εξιτήριο σε καλή κατάσταση υγείας.
