Ας μιλήσουμε για το περιγεννητικό πένθος

Σεπτεμβρίου 10, 2018 ksokouΣχολιάστε

Η Μαρία Στραγαλινού είναι βοηθός περιγεννητικού πένθους, βοηθάει δηλαδή τις νέες μητέρες που έχασαν το μωρό τους να διαχειριστούν την απώλεια αυτή. Είναι όμως και βοηθός μητρότητας με ειδίκευση στο περιγεννητικό πένθος. Δηλαδή βοηθάει και τις μητέρες που έχουν πάρει το μωρό τους στο σπίτι – σκέτο -, αλλά κι εκείνες που έχουν βιώσει μια απώλεια. Αν την ήξερα πριν από 7 χρόνια, θα την είχα καλέσει, γιατί από τη μία χρειαζόμουν βοήθεια με το μωρό τις πρώτες μέρες στο σπίτι, από την άλλη τα συναισθήματα απώλειας (μιας ευτυχισμένης γέννας, της πρώτης αγκαλιάς, της χαράς, ενός υγιούς και ροδαλού μωρού) που βίωσα εξαιτίας του πρόωρου τοκετού μου ήταν τεράστια και μόνο τώρα έχω καταφέρει να τα βάλω σε μια σειρά (αλήθεια). Όμως και να την γνώριζα τότε, η Μαρία δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα και έτσι δεν θα μπορούσε να με βοηθήσει. Γιατί ο λόγος που την έκανε να προσφέρει αγάπη ήταν οι δικές της πληγές, η απώλεια του δικού της μωρού, του δεύτερου παιδιού της λίγο προτού μπει στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης της. Τη Μαρία τη θαυμάζω και σχεδόν την αγαπάω, αν και την ξέρω ελάχιστα, επειδή κάνει δύο πράγματα: τον πόνο προσφορά και την αλήθεια των συναισθημάτων της φανερή. Μας προτρέπει να μιλάμε για τα ανείπωτα και να εκφράζουμε όσα νιώθουμε. Είναι κατά του «κατάφερα να μην κλάψω καθόλου» όσο κι εγώ. Περισσότερα για εκείνη θα βρείτε στο μπλογκ της Μαμά προς Μαμά

Παρκάτω, διαβάστε την όμορφη κουβέντα μας.

Συνέντευξη στην Κέλλυ Σώκου

Τι χρειάζεται να ακούσει και τι δεν χρειάζεται να ακούσει μια μητέρα που βίωσε την απώλεια;

Μια μητέρα που έχει βιώσει απώλεια δεν χρειάζεται να ακούσει φράσεις του τύπου «Θα κάνεις άλλο, μην στενοχωριέσαι», «Σταμάτα πια να κλαίς και άστο πίσω σου», «Ξεκίνα τώρα για το επόμενο» κλπ. Τέτοιες φράσεις διακόπτουν βίαια την διαδικασία του πένθους που κάθε μητέρα περνά σε τέτοιες περιπτώσεις. Διακόπτουν μια διαδικασία που οδηγεί προς τη θεραπεία, προς την επούλωση του τραύματος. Από την άλλη, φράσεις όπως «Είμαι εδώ για σένα», «Σε ακούω, πες μου ό,τι θες», «Καταλαβαίνω τον πόνο σου, πάρε τον χρόνο σου» κλπ. δείχνουν ενσυναίσθηση, κατανόηση και επιτρέπουν στην πενθούσα μητέρα (ή και πατέρα) να βιώσουν τα συναισθήματά τους ελεύθερα, να εκφραστούν και να νιώσουν ότι στηρίζονται από το περιβάλλον τους.

Η ιστορία της Φαίης: η φωτεινή πλευρά της προωρότητας

Σεπτεμβρίου 10, 2018 ksokouΣχολιάστε

Όλα ξεκίνησαν όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος κάπου στις 8 εβδομάδες δηλαδή, λόγω ασταθούς κύκλου. Θυμάμαι τον άντρα μου να κλαίει και να με αγκαλιάζει, έτσι κοιμήθηκαμε εκείνο το βράδυ. Οι επόμενοι τρεις μήνες που ακολούθησαν έμελλε να με στιγματίσουν σωματικά και ψυχικά για πάντα. Έπειτα από τρεις μεγάλες αιμορραγίες, υπερβολικούς εμετούς που άφησαν το ήδη αδύνατο μου σώμα πέντε κιλά πιο αδύνατο, ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα: η «αναγκαστική» παραίτηση από τη δουλειά μου. Δεν μπορούσα δυστυχώς να πάρω άδεια επαπειλούμενης εγκυμοσύνης λόγω ενσήμων. Αργότερα, φάνηκε ο λόγος των αιμορραγιών: η κύηση ήταν δίδυμη και σε κάποιο στάδιο σταμάτησε να αναπτύσσεται το ένα έμβρυο.

Η ιστορία της Αλεξάνδρας: μία αγωνίστρια 23 εβδομάδων

Αύγουστος 28, 2018Αύγουστος 28, 2018 ksokouΣχολιάστε

Η Στεφανία ήταν το πρώτο μωρό που πήρε το πλεκτό χταπόδι της δράσης μας στην Ελλάδα.

Και άφησα ξεκλείδωτο μόνο το κουτάκι με τα παραμύθια…

Μια συνειδητή εγκυμοσύνη, μια εγκυμοσύνη που κυλούσε τέλεια, ένα παιδικό δωμάτιο σε χρώματα ροζ και γκρι και η ευτυχία που ήρθε 118 μέρες νωρίτερα ντυμένη με αγωνιστική ενδυμασία! Εικοσιτρείς εβδομάδες και 4 μέρες και απλά… γέννησα. Χωρίς νοσηλεία. Χωρίς μακροχρόνια παραμονή στο κρεβάτι. Από την πρώτη σύσπαση έως την ώρα που ήρθε στον κόσμο το μωρό μου, πέρασαν ακριβώς 2 ώρες και 5 λεπτά. Δεν την είδα, έφυγε κατευθείαν για τη ΜΕΝΝ, ήταν μόλις 630 γραμμάρια, αλλά για μένα δεν είχε σημασία, αφού δεν είχα αποβάλλει όπως μου είπαν μπαίνοντας στο νοσοκομείο και το μωρό ήταν στη θερμοκοιτίδα, ήταν όλα καλά – ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Μικρό σημείωμα

Αύγουστος 23, 2018 ksokouΣχολιάστε

Υπάρχει μία στιγμή στη ζωή χωρίς επιστροφή. Σαν να έπεσες με αεροπλάνο στις Άλπεις και επέζησες ένα πράγμα. Δεν θα συμβεί σε όλους, μα σε αρκετούς. Μια στιγμή μετά την οποία δεν μπορείς να είσαι ο ίδιος πια. Κάποιοι θα μιλήσουν για μετατραυματικό στρες, κάποιοι θα πουν ότι ξαναγεννήθηκαν, ακόμη και από μέσα από τις στάχτες. Κάποιοι δεν θα σε αναγνωρίζουν. Ούτε και εσύ εδώ που τα λέμε (αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες πραγματικά με την καρδιά σου;). Και κάποιοι θα καταλάβουν, υπάρχουν και αυτοί ευτυχώς… Πόσο εύκολο είναι να πεις ότι ξεχνάς, όταν αρκεί μία και μόνο ανάμνηση για να τα θυμηθείς όλα ξανά; Θα σκεφθείς ό,τι συνέβη ξανά και ξανά σαν μια ταινία που παίζει σε επανάληψη εδώ και καιρό. Θα σκεφθείς τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά, με κάθε λεπτομέρεια, αλλά το τέλος θα είναι ίδιο κάθε φορά. Και δεν είναι κακό. Μοιάζει κάποιες φορές να είναι, αλλά δεν είναι. Γιατί τελικά θα πεις ότι αυτό είναι η ζωή, δεν είναι δίκαιη, δεν είναι άδικη, είναι η ζωή. Είναι αυτή η ίδια η ζωή που θα σε τραβήξει από το μανίκι και θα σε φέρει πίσω στο σήμερα, στο εδώ και τώρα. Και η ζωή δεν περιμένει, ακόμη κι αν μείνεις σε ένα σημείο από φόβο για καιρό. Τι περιμένεις λοιπόν;

31ebdomades team

Η ιστορία της Ελένης: Είχα ανεπάρκεια τραχήλου

Ιουλίου 30, 2018 ksokouΣχολιάστε

Στη φωτογραφία, τα ποδαράκια του μωρού της Ελένης.

Ήθελα εδώ και καιρό να γράψω. Τους τελευταίους 9 μήνες, η ζωή μου μια ταινία κι εγώ θεατής της. Έτσι ακριβώς ένιωθα μιας και αδυνατούσα να ελέγξω τις εξελίξεις.

Ας το πάρω από την αρχή. Ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου και όλο το βράδυ στριφογυρνούσα από την αγωνία. Ο Βαγγέλης (βλ. σύζυγος) ετοιμαζόταν για δουλειά. Του φωνάζω στην πόρτα «Μόλις επιστρέψεις θα το κάνω». Δεν περίμενα όμως. Σηκώθηκα, ακολούθησα την τυπική διαδικασία του τεστ και πριν προλάβω να χρονομετρήσω για την πολυπόθητη γραμμούλα τη βλέπω να αχνοφαίνεται. Η συνέχεια μη περιγράψιμη.

Οι πρώτες διακοπές με το μωρό (μου)

Ιουλίου 29, 2018Ιουλίου 30, 2018 ksokouΣχολιάστε

Την εποχή που έκανα διακοπές σε κάποιο νησί των Κυκλάδων με ένα παρεό και ένα βιβλίο, χάζευα με θαυμασμό τις οικογένειες εκείνες που τα θεόγυμνα μωρά ακολουθούσαν τους χαλαρούς γονείς τους σε ό,τι κι αν έκαναν. Δεν υπήρχαν ταπεράκια, κεφτεδάκια και κουβαδάκια στις αποσκευές τους. Ούτε υπέρδιπλες ομπρέλες και ειδικά καρεκλάκια που διπλώνουν δυο και τρεις φορές, φουσκωτές φωσφοριζέ βαρκούλες, σούπερ ενισχυμένα σωσίβια, βατραχοπέδιλα παιδικών καταδρομών, extra large καπέλα και σπαρακτικά «μην πας στα βαθιά!» στο σκηνικό. Υπήρχε μόνο μια σκιά στρωμένη με παρεό, αρκετό αντηλιακό, νερό και πολλή ηρεμία. Σα να μην είχε αλλάξει τίποτε στη ζωή αυτών των ανθρώπων από τότε που έκαναν διακοπές με ένα παρεό και ένα βιβλίο. Εκτός ίσως από το βιβλίο που είχε αντικατασταθεί με το παιδί. Όταν μεγάλωνα σίγουρα θα τους έμοιαζα!

Δεν ξέρω αν εσείς ως γονείς κάνατε πολλές φορές το εντελώς αντίθετο από αυτό που περιμένατε/νομίζατε/προσδοκούσατε σε σχέση με το παιδί σας, εγώ πάντως είμαι πεπεισμένη πως τα παιδιά έρχονται σε αυτή ζωή για να μας ματαιώσουν. Στα πάντα. Κι αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μάθημα που μας δίνουν. Στο κεφάλαιο «Διακοπές με το μωρό» η ματαίωση ήταν ολοκληρωτική. Πολλοί θα πουν ότι είχα σοβαρό λόγο να μην μοιάσω στους χαλαρούς γονείς που περιέγραψα παραπάνω, εγώ νομίζω ότι απλώς δεν ήταν του χαρακτήρα μου. Ότι η ελληνίδα μάνα είχε υπάρξει ως πρότυπο στα μάτια μου πριν από το φως μου, οπότε, όταν βρέθηκε η αφορμή, ξεπήδησε από μέσα μου. Όχι, δεν άρχισα να κυνηγάω το μωρό με το αβγό, ούτε να φωνάζω σαν τρελή στις παραλίες, απλώς είχα άγχος και ήθελα τα πράγματα να γίνονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Και δεδομένου ότι δεν υπήρχε κάποιο χωριό με ιδιόκτητο σπίτι για να πάμε εκεί διακοπές (και καλύτερα τώρα που το σκέφτομαι), αναγκάστηκα να ψάξω το μέρος που θα φιλοξενούσε τη μικρή μου οικογένεια με ένα μωρό 14 μηνών το οποίο ήταν έτοιμο να περπατήσει, έγλειφε πατώματα και έτρωγε με τα στρουμπουλά του χέρια ό,τι βρισκόταν μπροστά του.

Ο φίλος μου το IUGR

Ιουλίου 29, 2018 ksokouΣχολιάστε

Έχω ένα φίλο. Ένα φίλο που γνώρισα πριν από χρόνια χωρίς να το θέλω. Από μόνος του ήρθε μια μέρα, μου έπιασε το χέρι και άρχισε να περπατάει δίπλα μου. Είχε ένα όνομα περίεργο, ξενικό, IUGR* SGA μου τον συστήσανε, και η αλήθεια είναι πώς στην αρχή δεν του έδωσα και πολλή σημασία. Νόμιζα πως ήρθε για να κάνει εντύπωση και πως θα έφευγε το ίδιο γρήγορα. Όμως αυτός δεν έφυγε. Ήρθε και θρονιάστηκε στο σπίτι μας, στη ζωή μας όλη. Ήταν κάτι σαν ενοχλητική μύγα στην καρδιά του καλοκαιριού που έρχεται και κάθεται πάνω σου και όσο κι αν τη διώχνεις εκείνη ξαναγυρίζει πιο ενοχλητική.