Να τος πάλι ο Μάρτιος, πλησιάζει. Το συνειδητοποίησα προχτές, όταν ο μεγάλος μου γιος, γεμάτος πανικό, μου υπενθύμισε ότι έχω «μόλις 10 μέρες» για να φτιάξω εκείνα τα βραχιολακια με κόκκινη και άσπρη κλωστή.

Περίεργος μήνας ο Μάρτιος. Για χρόνια ήταν μακράν ο δυσκολότερος μήνας του χρόνου. Σκοτείνιασε πριν από 7 χρόνια, όταν γεννήθηκε πρόωρα το πρώτο μου αγόρι. Δύο χρόνια αργότερα σκοτείνιασε ακόμη περισσότερο όταν το δεύτερο αγόρι μου απέδειξε τη μέρα της γέννησής του με τρόπο απόλυτο και τρομακτικό ότι η φράση «να μπεις στο μήνα σου και όλα θα πάνε καλά» είναι μια μπούρδα.

Read More »

Από την πρώτη φορά που αντίκρυσα το παιδί μου μέσα σε ένα κουτί από πλεξιγλάς, με δεκάδες καλώδια και μηχανήματα υποστήριξης με έζωσε μια θλίψη. Αυτή η θλίψη που θα με ακολουθούσε πολλά χρόνια μετά στη θύμιση εκείνης της εικόνας, αλλά και στη θέα άλλων μικρών παιδιών που ατύχησαν να γεννηθούν πρόωρα. Μία θλίψη ανίκητη που απλώνεται σα λαδιά σε ρούχο. Ξεκινάει από το ίδιο το γεγονός και φτιάχνει ομόκεντρους κύκλους, γεννημένους από παράπονα και αναπάντητα «γιατί». Και καθώς οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια περνούν και το παιδί σου αντιμετωπίζει ενδεχομένως δυσκολίες σε πιάνει – ή μάλλον δεν σε αφήνει – το παράπονο, επειδή πιστεύεις ότι ξεκίνησε τη ζωή του άδικα, άνισα, με θέματα που ίσως του προκαλούν προβλήματα συνεχώς. Ξεκίνησε, έχεις την αίσθηση, από μειονεκτική θέση και ξέρω πως βουβά κατηγορείς και τον εαυτό σου γι’ αυτό.

Read More »

Πώς τα πάτε με τους δράκους, αυτά τα παράξενα φτερωτά ερπετοειδή; Τα φοβάστε ή σας σαγηνεύουν;

Εμένα πάντα μου άρεσαν. Λάτρευα τους μύθους και τις ταινίες γύρω από αυτά τα πλάσματα. Ποτέ δεν είχα φανταστεί όμως ότι κάποιος θα μπορούσε να συνδέσει τους δράκους με την πρόωρότητα. Και να κάνει μια όμορφη σχετική ταινία.

Αν τα προωράκια σας έχουν περάσει τα 5 έτη (η ταινία συστήνεται στην ουσία για 8 χρονών και επάνω αλλά εγώ ευτυχώς τα έχω κλείσει προ πολλού) έχετε ήδη εντρυφήσει στις μαγικές ταινίες του Ντίσνεϊ, αν και αρκετές φορές είναι τρομακτικές. Έχετε ήδη δει 35 φορές τον Κεραυνό Μακ Κουίν και 25 το «Ψυχρά κι Ανάποδα» και μάλιστα back to back σε σημείο να αναρωτιέστε εάν είναι φυσιολογικό. Ναι είναι, το παθαίνουν όλα τα παιδιά, πρόωρα και μη!

Read More »

Πρώτη φορά αθλητής σε τουρνουά κολύμβησης. Πρώτη φορά μαμά αθλητή που συμμετέχει σε τουρνουά κολύμβησης. Πρώτη φορά οι ίδιες λέξεις που κάποτε μου προκάλεσαν πόνο ανείπωτο με γέμισαν τόση υπερηφάνεια που μόνο τα δάκρυα μπορούσαν να με ανακουφίσουν λίγο. «1430 γραμμάρια», «δεν ξέρουμε αν θα επιβιώσει», «γενικευμένη υποτονία», «δεν θα γίνει ποτέ πρωταθλητής».

Πόσο πολύ πονάνε κάποιες λέξεις. Όχι γιατί δεν θα γίνει πρωταθλητής σε κάποιο άθλημα. Δεν είναι αυτό που μετράει. Είναι που ένας τόσο δα μικρός άνθρωπος παλεύει, χωρίς να φταίει, με πράγματα αυτονόητα: την πρώτη ανάσα, τον πρώτο χτύπο της καρδιάς, την πρώτη κίνηση, την πρώτη λέξη και τόσες άλλες πρωτιές, σε ένα στίβο, ευτυχώς, για λίγους, σε ένα στίβο που θα καθορίσει το ευ ζην, και πολλές φορές ακόμη και το ζην.

Read More »

Όταν δεν έχεις ζήσει την εμπειρία της ΜΕΝΝ είναι απολύτως λογικό να μην μπορείς να αντιληφθείς τι ακριβώς είναι. Όσες φορές και αν προσπάθησα, ως μαμά που το παιδί της νοσηλεύτηκε αμέσως μετά τη γέννησή του, να εξηγήσω τι ακριβώς είναι η ΜΕΝΝ, πάντα έμενα με την αίσθηση ότι κάτι ξέχασα. Το κείμενο της Trish Ringley, νοσοκόμας σε ΜΕΝΝ από το 1997 έρχεται να δώσει μία ολοκληρωμένη απάντηση στην ερώτηση «Πώς είναι η ζωή μέσα στη ΜΕΝΝ; Τι συμβαίνει εκεί;».

Η ΜΕΝΝ, ακόμη και για μία νοσοκόμα, είναι ένας περίπλοκος και γεμάτος έντονα συναισθήματα κόσμος, με μία δική του ιδιαίτερη και αρκετά επώδυνη κάποιες φορές ομορφιά. Aς δούμε πώς τον περιγράφει.

Read More »