Όταν με ρωτάνε αν πέρασα δύσκολα τους πρώτους μήνες με τα πρόωρα διδυμάκια στο σπίτι, λέω συχνά ότι ήμουν τυχερή γιατί ήταν τέλος Νοεμβρίου που βγήκαμε από τη μονάδα και πέρασα ένα χειμώνα κλεισμένη σε ένα δωμάτιο μαζί τους!
Παρ’ όλα αυτά επέτρεπα επισκέψεις φίλων και συγγενών στο σπίτι αλλά σε καμία περίπτωση δεν έμπαιναν στο δωμάτιο των παιδιών με παπούτσια ή χωρίς να έχουν απολυμάνει τα χέρια τους ή όλοι μαζί.
Όταν όμως ήρθε η άνοιξη και πλησίαζε το Πάσχα όπου λαχταρούσα και λαχταρούσαν και οι δικοί μου να πάμε στο πατρικό μου στο νησί, άρχισα να αγχώνομαι (και να ξέρετε ότι δεν είμαι αγχωτικός τύπος) με πράγματα όπως η διαδρομή, το πλοίο, ο κόσμος γύρω, ακόμα και τα ζουζούνια που πετάνε στον ανοιξιάτικο ουρανό.
Ψάχνοντας, μετά από καιρό, βρήκα μερικές συμβολές από μια προωρομαμά που είχε τους ίδιους προβληματισμούς με όλες μας, την Κάρυ Μαρς.
