Η Αννα και η οικογένειά της ζουν στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας. Η περιπέτειά τους διαδραματίζεται αυτή τη στιγμή και μαζί τους περιμένουμε και εμείς το πολυπόθητο εξιτήριο. Στη μονάδα που νοσηλεύεται ο γιος της το επισκεπτήριο είναι ανοιχτό, η φροντίδα του μωρού είναι υπόθεση των γονιών και η αγκαλιά καγκουρό γίνεται ακόμη και με διασωληνωμένο το παιδί. Η Άννα εύχεται να αλλάξουν τα πράγματα και στην πατρίδα της και οι μέθοδοι αυτές να εφαρμόζονται ευρέως. Εμείς της ευχόμαστε να της ζήσει ο μικρός της ήρωας και να τον δει να μεγαλώνει γερός. Θα περιμένουμε το αίσιο τέλος της ιστορίας του.
Είμαι η Αννα, 34 ετών, μητέρα έξι παιδιών, της Μαρίας-Τσαμπίκας 18 χρόνων, του Παναγιώτη 13,5, της Ελένης 11,5, της Νεφέλης 6, της Αναστασίας 4,5 και του μαχητή μας Χρήστου Βασίλειου που γεννήθηκε πρόωρα στις 26+3 εβδομάδες, με κίνδυνο να χάσουμε και οι δύο τη ζωή μας.
Εγώ με ακατάσχετη αιμορραγία, αιματοκρίτη 12 και κίνδυνο δεύτερου χειρουργείου για αφαίρεση μήτρας, το μόνο που σκεφτόμουν και έλεγα από μέσα μου, εκτός από την προσευχή μου, ήταν «θα γίνω καλά να πάω στο μωρό μου». Τα κατάφερα και στάθηκα όρθια μετά από ένα 24ωρο, έτρεμα ολόκληρη, οι πόνοι αφόρητοι, το αίμα έπεφτε στο πάτωμα, αλλά έλεγα θα σηκωθώ. Βγήκα από την εντατική μετά από δύο μέρες. Όταν πήγα να δω το μωρό μου, με υποδέχθηκαν με υπέροχα χαμόγελα, αλλά εγώ ήμουν παγωμένη, σαν να σταματήσε ο χρόνος, σαν να έπαιζα σε έργο ή σαν θεατής σε μια ταινία τρόμου που κάποιος με έβαλε με το ζόρι να δω. Όπως λέει και ο γιατρός του μωρού μου, σαν να έτρεχα στην εθνική και έπεσα σε έναν τοίχο με 200 χλμ/ώρα και χωρίς ζώνη.
Η πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα ήταν σοκαριστική: ένα τοσοδούλι πλασματάκι με καλώδια στον αφαλό, πεταλούδες στα χέρακια του, το προσωπάκι του ούτε που φαινόταν από τα ειδικά γυαλιά και τον αναπνευστήρα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι σκίστηκε η καρδιά μου. Ψέλιζα με πολύ κλάμα και αναφιλητά «συγνώμη, συγνώμη που δεν κατάφερα να σε φύλαξω στα σπλάχνα μου». Η επόμενή μου σκέψη αν θα ζούσε. Οι γιατροί να μας λένε είναι κρίσιμες ώρες και κρίσιμες μέρες, θα δείξει.
Αρχίσαμε να μετράμε σαν τους φαντάρους τις πρώτες μέρες. Φτάνουμε τρεις μέρες ζωής, το πρώτο μικρό σοκ μετάγγιση αίματος. Τέσσερις μέρες ζωής, η πρώτη φορά που τον πήρα αγκαλιά δέρμα με δέρμα, η πιο όμορφη, υπέροχη, αξέχαστη στιγμή της ζωής μου. Πρώτη βδομάδα ζωής, περάσαμε το πρώτο βουνό μας είπαν οι γιατροί. Έμεναν αλλά δύο μεγάλα βουνά: οι τρεις εβδομάδες και μετά οι τρεις μήνες.
Τρεις μέρες πριν κλείσουμε τις 3 εβδομάδες κι ενώ τα πηγαίναμε τέλεια, κάνουμε πάλι αγκαλιά δέρμα με δέρμα, όμως δυσφορεί, δεν θέλει, κάτι τον ενοχλεί. Το ίδιο βράδυ, δίπλα στην θερμοκοιτίδα με το θήλαστρο αγκαλιά, παρατηρώ ότι η κοιλιά του είναι λίγο φουσκώμενη. Η νοσοκόμα μου λέει ότι σε λίγο θα έρθουν από το ακτινολογικό για ακτινογραφία. Ανατρίχιασα. Ενώ σχεδόν κάθε μέρα μου έλεγαν ότι θα του κάνουν διάφορες εξετάσεις, πότε δεν αντέδρασα έτσι. Εκείνη τη φορά λειτούργησε το μητρικό ένστικτο, πήρα τον άντρα μου και του είπα «σε 15 λεπτά θα βγουν τα αποτελέσματα από την ακτινογραφία στην κοιλιά. Να προσευχηθούμε να είναι όλα καθαρά». Με το που το κλείνω βλέπω τον καθηγητή να έρχεται στις 10 το βράδυ με κανονικά ρούχα. Τρέμουν τα πόδια μου. Διακρίνω ότι κάτι δεν πάει καλά, το μωρό κλαίει όλο και περισσότερο. Σε δευτερόλεπτα, μου ανακοίνωνει ο γιατρός ότι μπαίνουμε επειγόντως χειρουργείο, δεν προλαβαίνουν τα αποτελέσματα της ακτινογραφίας, χάνουν πολύτιμο χρόνο. Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου και με τρεμάμενη φωνή παίρνω τον άντρα μου τηλέφωνο.
Στο δωμάτιο των γονιών κλαίω απαρηγόρητη, μόνη. Νομίζα ότι θα πεθάνει στο χειρουργείο. Είχε ήδη χάσει πολύ βάρος, από τα 1040 γρ. που γεννήθηκε, 855 γρ. Πώς θα άντεχε; Ήρθε όλη η χειρουργική ομάδα στις 23:30 στο δωμάτιό του. Δεν υπήρχε χρόνος μεταφοράς σε κανονικό χειρουργείο. Υπογράψαμε με πολύ κλάμα τα απαραίτητα χαρτιά, μας άφησαν να τον δούμε δύο λεπτά και τον αεροβαφτίσαμε. Το χειρουργείο τελείωσε στις 3-4 το πρωί. Ο γιατρός μας ανακοίνωσε ότι έπαθε νεκρωτική εντεροκολίτιδα και ότι θα παρέμενε σε κώμα. Σε τρεις μέρες θα τον άνοιγαν ξανά για να δουν πώς αντέδρασε το έντερο στις αντιβίωσεις. Τρεις μέρες σαν αιώνας.
